«ΑΟΖ και Ελλάδα»

Αν προσεκτικά μελετήσει κανείς την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας από την μεταπολίτευση μέχρι και στις μέρες μας, κατά βάση θα διαπιστώσει ότι χαρακτηρίζεται από ανορθολογικότητα αλλά και αναποτελεσματικότητα, κι αυτό γιατί η «εξ Ανατολών απειλή», από τα μέσα ήδη της δεκαετίας του ‘70, έδειξε απροκάλυπτα τις προθέσεις της, αφενός με την εισβολή της στην Κύπρο και την κατοχή του ενός τρίτου του εδάφους της, αφετέρου με την δυναμικά σταδιακή μεταφορά ενός νέου μετώπου προβλημάτων στον χώρο του Αιγαίου.

Ανατρέχοντας τώρα στο κοντινό παρελθόν και συγκεκριμένα περί το έτος 2010, η συζήτηση γύρω από το θέμα της κυρήξεως Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στις θαλάσσιες περιοχές που περιβάλλουν την Ελλάδα, απέκτησε σταδιακά ιδιότητες που ΔΕΝ είχε, ενώ παράλληλα θεωρήθηκε ως προαπαιτούμενο για οποιαδήποτε κίνηση εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων από πλευράς της χώρας μας.

Σύμφωνα με τη σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας, οι κανόνες οριοθετήσεως των δύο θαλάσσιων ζωνών, υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, όπως περιλαμβάνονται στα άρθρα 74 και 83, είναι απολύτως ίδιοι, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι τα ίδια προβλήματα που υφίστανται ήδη με την Τουρκία ως προς την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών, θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν και όταν θεσπιστεί η ΑΟΖ από πλευράς Ελλάδας.

Η Ελλάδα, είχε το πλήρες δικαίωμα να εκμεταλλευτεί τους υποθαλλάσιους πόρους της, ένα δικαίωμα το οποίο προερχόταν από το νομικό θεσμό της υφαλοκρηπίδας και σίγουρα ο ιστορικός του μέλλοντος θα είναι σε θέση να εκτιμήσει αλλά και να αποδώσει εύσημα ή μομφές σε πολλούς και για πολλά.