Τα καιρικά φαινόμενα κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου

Γράφει η Χριστίνα Μπίζα 

 Τις πληγές τους μετρούν κάτοικοι που η επέλαση του «Γηρυόνη» τους έπληξε με απερίγραπτη σφοδρότητα. Βιβλικές οι καταστροφές, απερίγραπτη η απόγνωση. Πολλά και τα ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα των μέτρων για την αντιμετώπιση ακραίων καιρικών φαινομένων και για την περιοχή μας. 



Ο Νομός της Άρτας, ο Δήμος Νικολάου Σκουφά και η Περιφέρεια έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα ώστε να μην θρηνούμε κατόπιν εορτής; Στέκομαι στις συγκεκριμένες περιοχές γιατί ο όγκος του νερού από τα ορεινά τμήματα στα χαμηλότερα θα καταλήξει, όπου είναι και τα δύο φράγματα Πουρναρίου.

 Έχουμε και εμείς σαν περιοχή θλιβερές εμπειρίες κατά το παρελθόν όταν στα ορεινά από τον μεγάλο όγκο νερού έπεσε η πανέμορφη Γέφυρα της Πλάκας. Εμείς στα χαμηλότερα κρατούσαμε την ανάσα μας και για την αντοχή του Φράγματος αλλά και να μην πέσει η Ιστορική Γέφυρα της Άρτας, αλλά και να μην έχουμε ανθρώπινα θύματα.

Ποτέ δεν μπορεί να ξέρει κανείς πως θα εξελιχθούν τα καιρικά φαινόμενα γι αυτό είναι καλύτερα να προλαβαίνουμε αλλά και να ανταποκρίνονται με ευαισθησία οι φορείς κάθε φορά στα αιτήματα των πολιτών ώστε με παρεμβάσεις να προστατεύονται οι ζωές και οι περιουσίες τους πριν την καταστροφή.

Αν κρίνω από προσωπική μου υπόθεση που αφορά το Δήμο Νικολάου Σκουφά δεν υπάρχει πάντα ευαισθησία ούτε κινητοποίηση για την προστασία μας από τα νερά της βροχής. Αφήνονται υποθέσεις σε μία μακροχρόνια αδράνεια και απαξίωση, επιδεικνύοντας μία επιλεκτική βελτίωση συνθηκών όπου κρίνουν ότι πρέπει, περιθωριοποιώντας περιουσίες και ζωές προκαλώντας ανυπολόγιστη ζημιά.

Όταν η διεκδίκηση έρχεται και αφήνεται για πάνω από 6 χρόνια εκμεταλλευόμενοι αιρετοί θέματα υγείας γονιού ο οποίος τελικά έφτασε στο θάνατο χωρίς να προλάβει να ακούσει χαρμόσυνες εξελίξεις, αυτό δεν υποδηλώνει σωστούς χειρισμούς.

Αυτό δεν είναι μία ευνομούμενη πολιτεία, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την δική μας Δημοτική Αρχή. Μία καταστροφική κατάσταση όπως τα καιρικά φαινόμενα έρχεται και τουλάχιστον αυτά είναι απρόβλεπτα αλλά φτάνουν στις βιβλικές καταστροφές και από σφάλματα αλλά και καταστάσεις του παρελθόντος όπως είναι και οι πυρκαγιές αλλά και κακοτεχνίες.

 Έτσι και όταν αφήνονται αιτήματα δημοτών χωρίς ανταπόκριση και με επιλεκτική αντιμετώπιση συσσωρεύονται προβλήματα και πολλαπλασιάζεται μέρα με τη μέρα η ζημιά και του κτηρίου αλλά και των αποθηκευμένων εμπορευμάτων αλλά και η δυνατότητα βιωσιμότητας της συγκεκριμένης επιχείρησης.

 Πολλαπλά τα πλήγματα ανάλογα ίσως και της καταστροφής του «Γηρυόνη» όπου επιχειρηματίες έπιαναν το κεφάλι τους με τα δυο τους χέρια και με την απόγνωση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους έδιωχναν όπως όπως τις λάσπες από τα μαγαζιά τους όπου τα εμπορεύματά τους έγιναν για τα σκουπίδια.

Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ ήρθε και στη σκέψη τη δική μου όταν έβλεπα τους απελπισμένους αυτούς ανθρώπους. Εκεί τώρα ήταν η οργή του «Γηρυόνη». Εδώ τίνος η οργή ήταν που θέλησε να βάλει με κάθε τρόπο φρένο και μία οικονομική αφαίμαξη που μπορεί κάποιους ανθρώπους να τους οδηγήσει και στην απελπισία;

Οι χειρισμοί αυτοί πρακτικά και με πραγματικά γεγονότα έκλεισαν μία επιχείρηση και τώρα με το θάνατο της μαμάς μου από την οποία δεν δικαιούμαι την σύνταξή της έμεινα σχεδόν χωρίς καθόλου οικονομικά εισοδήματα. Το πάλεψα με κάθε τρόπο αλλά όταν μπαίνει το δίλημμα στήριξη της υγείας ή συνέχιση των πιέσεων, δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά.

Ήταν για εμένα και την συνείδησή μου μονόδρομος. Στάθηκα αφού ήμουν και μόνη μου στο πλάι του μοναδικού μου γονιού αφού ήταν αυτή που μας μεγάλωσε μόνη της αφού ο μπαμπάς μου πέθανε 38 χρόνων. Τώρα που οι υποχρεώσεις μου έχουν περιοριστεί ζητώ την δικαίωσή μου.

Έχω το δικαίωμα όπως το έχει κάθε άνθρωπος που επιλέγει να ζήσει στον τόπο του ή και αλλού, εκτός και εάν για κάποιους δεν είμαστε ούτε ελεύθεροι άνθρωποι ούτε έχουμε το δικαίωμα να επιλέξουμε τους στόχους και τους ανθρώπους που θα πορευθούν πλάι μας.