Η ποντιακή ρίζα των Ιρλανδών

Ο καθηγητής Γενετικής του Πανεπιστημίου Τρίνιτι Ντ. Μπράντλεϊ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ 

Τις αποδείξεις που αναζητούσαν οι επιστήμονες επί δεκαετίες για να επιβεβαιώσουν την επικρατούσα θεωρία ότι οι πρόγονοι των σημερινών Ιρλανδών ξεκίνησαν από πολύ μακριά για να φτάσουν στο Σμαραγδένιο Νησί βρήκε μια ομάδα γενετιστών και παλαιοντολόγων από το Πανεπιστήμιο Τρίνιτι του Δουβλίνου.



Οι επιστήμονες εξέτασαν το DNA τεσσάρων σκελετών που βρέθηκαν σε τάφους οι οποίοι χρονολογούνται από τη Νεολιθική Εποχή και την Εποχή του Χαλκού, και διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι που έγιναν οι σημερινοί Ιρλανδοί έφτασαν στη βορειοδυτική γωνιά της Ευρώπης σε δύο κύματα και αναμείχθηκαν με τους αυτόχθονες, οι οποίοι ήταν πολύ λιγότεροι.

Το πρώτο και αρχαιότερο κύμα ξεκίνησε από τη Μέση Ανατολή πριν από περισσότερα από 5.000 χρόνια, ενώ το δεύτερο ξεκίνησε από την ποντιακή στέπα, την περιοχή δηλαδή όπου βρίσκεται η σημερινή νότια Ρωσία.

Μεσαιωνικό κάστρο στις ακτές της Ιρλανδίας

Το DNA μιας γυναίκας που έζησε πριν από το 3000 π.Χ., δηλαδή στη Νεολιθική Εποχή, και της οποίας ο σκελετός βρέθηκε σε τάφο στην περιοχή Μπαλινχάτι του Μπέλφαστ, έδειξε ότι μοιράζεται πολλά κοινά στοιχεία με τους ανθρώπους της Μέσης Ανατολής.

Με κοπάδια και σπόρους

Οπως εκτιμούν οι επιστήμονες, ομάδες πληθυσμού ξεκίνησαν από εκεί και μέσω των ακτών της Μεσογείου έφτασαν στην Ιρλανδία, όπου και εγκαταστάθηκαν. Μαζί τους είχαν κοπάδια βοοειδών, ενώ μετέφεραν σπόρους δημητριακών και κεραμικά αντικείμενα.

Οι περισσότεροι είχαν μαύρα μαλλιά και καφέ μάτια και ίσως ήταν ο πληθυσμός που έφερε τη γεωργία στην Ιρλανδία. Οπως λέει στο «Εθνος» ο καθηγητής Γενετικής του Πανεπιστημίου Τρίνιτι Νταν Μπράντλεϊ, «το γονιδίωμα της γυναίκας έχει κατά 60% ομοιότητα με αυτό των ανθρώπων από τη Μέση Ανατολή και κατά 40% ομοιότητα με τους προγενέστερους κατοίκους της Βόρειας Ευρώπης που βρίσκονταν στο στάδιο του κυνηγού.

Οσο για τη διαδρομή τους, οι πιθανότητες είναι ότι ακολούθησαν τον μεσογειακό δρόμο της μετανάστευσης, ο οποίος περνούσε από την Ελλάδα, τη βόρεια Ιταλία και τη νότια Γαλλία. Στη συνέχεια κινήθηκαν βόρεια και έφτασαν στην Ιρλανδία».

Οι υπόλοιποι τρεις σκελετοί που μελετήθηκαν ανήκουν σε άνδρες που έζησαν περίπου χίλια χρόνια αργότερα, στην Εποχή του Χαλκού, και βρέθηκαν θαμμένοι στο νησί Ράθλιν.

Η μελέτη του DNA τους έδειξε πολλά κοινά στοιχεία με τους ανθρώπους που ζουν στη στέπα του Πόντου, μια τεράστια έκταση η οποία καλύπτει μεγάλο μέρος της νότιας Ρωσίας. Μεγάλες ομάδες πέρασαν από τη βόρεια πλευρά του Εύξεινου Πόντου και, μέσω της Κεντρικής Ευρώπης, κατέληξαν στην Ιρλανδία.

Εξόρυξη ορυκτών
 
Οι νέοι έποικοι της Ιρλανδίας μπορούσαν να εξορύξουν χαλκό και να επεξεργαστούν τον χρυσό, ενώ είχαν και το γονίδιο που προκαλεί την κληρονομική νόσο αιμοχρωμάτωση, η οποία έχει σημαντική εξάπλωση στους σημερινούς Ιρλανδούς και αποκαλείται «κελτική ασθένεια».

Επιπλέον, οι ομάδες που μετακινήθηκαν από τη στέπα μετέφεραν την παραλλαγή του γονιδίου που επιτρέπει την καλύτερη χώνεψη του γάλακτος στους ενηλίκους.

«Η μελέτη του DNA αυτών των τριών σκελετών έδειξε ότι έχουν κατά 30% κοινό γονιδίωμα με τους ανθρώπους που ζούσαν στην περιοχή του Εύξεινου Πόντου. Είναι ένα ποσοστό που μας δείχνει ότι το μέγεθος της μετανάστευσης ήταν πολύ μεγάλο» εξηγεί ο καθηγητής Μπράντλεϊ, ο οποίος καταλήγει λέγοντας ότι «δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε από τις εξετάσεις του DNA, αλλά υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες σε αυτές τις μετακινήσεις να βρίσκεται και η ρίζα του ερχομού της κελτικής γλώσσας στην Ιρλανδία».

ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΟΓΙΑΤΖΑΚΗΣ
 ethnos.gr