ΒΙΒΛΙΟ: «ΕΙΝΑΙ- BEING » Δ.Βίκτωρ

                                 

Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

Ποίηση – Εκδόσεις  Γαβριηλίδη,  2015,  σελ. 127

« Ό,τι αγαπάς μοιράσου το./  Ό,τι εμπνέεσαι επίσης. Ό, τι κρατάς εντός δεν έχει αξία./ Κανείς στον κόπο δε θα  μπει/ν’ ανιχνεύσει τις ακριβές σιωπές σου./  Τα μέρη των νεκρών βρίθουν από ταλέντα/ που ανοήτως σιώπησαν όταν κτυπούσε η ώρα/ και δεν σπινθηροβόλησαν στο χρόνο/ στην κορυφή και τη στιγμή εγκαίρως ».

Η γραφή του Δημήτρη Βίκτωρ γλαφυρή, σαφής, ρηξικέλευθη, αβίαστη. Σε καθηλώνει και σε παρασύρει να συνεχίσεις την ανάγνωση των ποιημάτων ως το τέλος, χωρίς καμία διακοπή.

Επίμονο ποιητικό βλέμμα που όλα τα σαρώνει. Είναι το κλικ που ατέρμονα ασκείται στο να βλέπει κι όχι να κοιτάζει.

Ο Δημήτρης Βίκτωρ φαίνεται σαν να έζησε την ποίηση πριν την γράψει.

Πλούσιες σε ρυθμικές εκβλαστήσεις, έχοντας συλλάβει και μετουσιώσει τις αισθήσεις, τις οσμές, τους ήχους και τα χρώματα. Στίχοι του διαπλέουν με συνεχείς κυματισμούς τα ποιήματά του, δίνοντας στη γραφή του μια πνοή δύναμης και ελευθερίας.

Η γραφή του είναι μια πυρκαγιά, μια σύνθεση από ιδέες και αξίες, πυρακτωμένες από συζεύξεις εικόνων, προτού αυτές ξαναγίνουν σβησμένα κάρβουνα, χόβολη και στάχτες. Αν, όμως, η φλόγα βάζει σε κίνηση την εγρήγορσή μας, το αυθόρμητο της φωτιάς παραμένει μυστηριώδες. Γιατί το να γράφεις ποίηση σημαίνει ό,τι καίγεσαι ζωντανός, αλλά επίσης να ξαναγεννιέσαι από τις στάχτες σου…

Πίσω από το προσωπείο του ωραίου ανέμελου Δημήτρη Βίκτωρ, σιγοκαίει η φωτιά.

Συμπυκνωμένη φιλοσοφία, μελέτη θανάτου, μελέτη έρωτα, απώλειας, θάρρους.

Το «ΕΙΝΑΙ- BEING » είναι  ένα ημερολόγιο ενός οράματος φυγής, είναι δρομολόγια περιπλάνησης, δρομολόγια ενός ονείρου γεμάτου ένταση, μια απόδραση ρομαντική από τις βεβαιότητες, είναι ένας πόνος του οποίου είμαστε ανίκανοι να μετρήσουμε το βάθος, την ένταση, αν δεν τον έχουμε αισθανθεί, είναι περπάτημα στα κάρβουνα, είναι φιλί σε ξυράφι, είναι μια μυητική διαδρομή στρωμένη αίμα και πόνο, είναι ενδιαφέρουσες φιλοσοφικές προεκτάσεις, είναι φιλοσοφικά αποστάγματα  ζωής, είναι ένα κλάμα στη σιωπή, είναι η άνιση πάλη με το χρόνο και την κλεψύδρα της ζωής, είναι ο αγώνας για την υλοποίηση των ονείρων, είναι το τέλος μιας εξομολόγησης, που σιγοψιθυρίζει στον εαυτό του ο ποιητής . 

Όλο αυτό όμως κρατάει πολύ. Κρατάει μια αιωνιότητα, μια αμετρία, μια χούφτα δευτερόλεπτα. Καθένα αποκόβεται, υπολογίζεται, αποσχίζεται, ξεχωρίζει από το προηγούμενο. Ο χρόνος που κυλάει γίνεται βαρύτητα. Ο χρόνος πίσω του, ο χρόνος μπροστά του. 

Ο Δημήτρης Βίκτωρ δείχνει να είναι μόνος, εντελώς μόνος. Αλλά δεν είναι. Στέκεται επάνω σε ένα βάθρο ανάμεσα σε όλους μας. Γράφει ποιήματα και πεζά, με την ελπίδα να σβήσει λιγάκι τη μοναξιά του και τη μοναξιά όλων μας. Του αρέσει η ιδέα ότι οι λέξεις ταξιδεύουν προς εκείνους για τους οποίους έχουν γραφτεί. Οι λέξεις ταξιδεύουν και μας εκφράζουν το δικό του ρίγος όταν πηγαίνει στο στρατόπεδο της ερήμωσης των ανθρώπων. 

Αν σταματήσει κάποιος μια στιγμή και ας μετρήσει το εύρος της μοναξιάς. Θα δει το βάρος των χρόνων και το βάρος της εξουθένωσης του  δικού του Είναι.

« Μεγαλώνω αλλά δεν λυπούμαι./ Ίσως έτσι νομίζω./ Ή μάλλον έτσι πιστεύω./ Το βλέπω όμως…/ Όχι στον καθρέπτη…/ Όχι τόσο εκεί…/ Όταν θ’ αντικρίσω ξαφνικά στο δρόμο/ τον παλιό μου συμμαθητή./ Εκεί θα το δω./ Όταν θα συνοδέψω τον καλό μου φίλο/ στην τελευταία του παράσταση./ Εκεί θα το νιώσω./ Όταν θα ξεφυλλίσω το σημειωματάριο/ για να σβήσω ένα ακόμη νούμερο τηλεφώνου./ Εκεί θα το πιστέψω./ Εκεί θα το γράψω ».

Ο Δημήτρης Βίκτωρ γράφει καταπληκτικές λέξεις για την παιδικότητα. Λέξεις τρυφερές και μελαγχολικές αλλά συγχρόνως με έννοιες θάρρους. Η αναφορά στην παιδική ηλικία είναι ένας τρόπος καταδίκης του μέλλοντος αλλά και αντιμετώπισής του. 

Ο ποιητής είναι ένας άνθρωπος στραμμένος στο παρελθόν, σαν να ψάχνει μια χρυσή ηλικία που εξαφανίστηκε για πάντα, σαν να επιχειρεί να ξαναβρεί αισθήσεις που χάθηκαν. Είναι στιγμές που οι αναμνήσεις του γίνονται ανυπόφορες. Η στιγμή που θα έπρεπε να εξαφανίζεται η μνήμη.  Κοσκινίζει τις αναμνήσεις του σαν τις χάντρες ενός μεγάλου ροζάριου, διαστίζοντάς τες με παύλες και επαναλήψεις.

Η ποιητική  συλλογή «ΕΙΝΑΙ- BEING » εξερευνά το παρελθόν για να θυμίσει την αξία του παρόντος. Μέσα στη νοσταλγία του υπάρχει ένα ρίγος πόνου μαζί με τη βεβαιότητα πως τα ωραία χρόνια βρίσκονται πίσω και ο χρόνος που απομένει είναι χρήσιμος ως μάρτυρας του χρόνου που έχει χαθεί… Είναι η ευκαιρία για την πνευματική ολοκλήρωση. Η τελευταία ευκαιρία να εκφράσεις την αγάπη.

Η μαγεία των χαμένων χρόνων. 

Η ζωή με τους νεκρούς του, η ανάκληση του Χρόνου του προσφέρουν κουράγιο για να μείνει ζωντανός, να επινοήσει ένα μέλλον, να βρίσκεται στο εδώ και τώρα.

Ο ποιητής αναρωτιέται πώς να ζήσω αλλιώς αν δε ζω τη στιγμή;  Και γιατί να θυσιάσω την ευτυχία του σήμερα στην πιθανή θλίψη του αύριο; Ο ποιητής θέλει να ζήσει . Θέλει να βρίσκεται στο ρίγος της ζωής. Σε αυτή την έξαψη που είναι συνώνυμη της ηδονής και του φόβου. Θέλει να βρίσκεται μες στη χαρά διακινδυνεύοντας τον πόνο και τη μοναξιά. 

Μοναδική του συντροφιά, το βάρος ενός μυστικού, η θλίψη ενός πένθους, πως αυτό που τον περιμένει θα είναι λιγότερο καλό από αυτό που έχει γνωρίσει.

« Στον Πόθο και τον Πώρο η θυσία/ θέλει μυαλού προσαρμογή ιδανική/ τώρα που οι έρωτες δείχνουν να χαιρετούν/με σήματα σημάδια πως σ’ αποχαιρετούν./ Έχεις το νου, έχεις αυτό που είσαι/ και κατεβάζεις μνήμης ηδονές με καλπασμό,/ φέρνεις εμπρός σου με κατοπτρισμό/ τέλειους έρωτες του παρελθόντος, πάθους και οδύνης./ Τώρα πια ξέρεις έτσι θα υποστείς,/ θα το αντέξεις το μαρτύριο της ηδονής: / Με φίλο σύντροφο του νου, που ήσουνα και είσαι,/ όσο το «Είναι» σου ερωτεύεται, με φόβο θα πορεύεσαι! »

Ο Δημήτρης Βίκτωρ πιστεύει πως τίποτε δεν είναι στ’ αλήθεια σοβαρό, εκτός από το θάνατο. Και αυτό του δίνει θάρρος για να αδράξει το υπόλοιπο της ζωής. Να φτάσει στο μεδούλι της.

Πολλά ποιήματά του Δημήτρη Βίκτωρ ενισχύουν την αίσθηση της αφαίρεσης , προσδοκώντας από τη λέξη-εικόνα ή το στίχο-εικόνα όχι μια ολοκληρωμένη ιδέα, αλλά περισσότερο ένα μουσικό χρωματισμό. Σκηνοθεσία και μελωδία.

Ένα παζλ ανατρεπτικών σκέψεων, αναποδογυρισμένων αποφθεγμάτων συνθέτουν ένα μωσαϊκό αναρχικών ψηφίδων, ένα υφαντό με ατέρμονες κυκλοθυμικές κλωστές υφαίνοντας ήττες που συχνά ανοίγουν νέους δρόμους και νίκες που κάποιες φορές δεν σπέρνουν παρά τυφλά αδιέξοδα.

Στους διάσπαρτους στίχους αυτών των σελίδων της συλλογής απλώνεται ένας μαγευτικός κόσμος: ονειρικός, πραγματικός, όπως ακριβώς συμβαίνει στα καθημερινά μας όνειρα και, το κυριότερο, με τα ίδια αφηγηματικά, συμβολικά υλικά.

Ποιήματα για τον Αριστοτέλη, για τον Μέγα Αλέξανδρο, για τον Οιδίποδα, για τον Περικλή και την Ασπασία, για τον Ιουλιανό, για τον Κροίσο και τον Σόλωνα, για την σύγχρονη Ελλάδα, για τον παιδικό έρωτα, για τους χαμένους φίλους, για την Μάνα.

( Η Μάνα φεύγει και οι ακριβές ευχές μαζί της ταξιδεύουν… )

Ποιήματα ιστορικά, επιστημονικά, αστροφυσικής, συναισθηματικά. Όλα λιτά, αποδομημένα, δωρικά. Όλα μάθημα ζωής. Όλα συμπυκνωμένη γνώση.

Όλα χαράσσονται στη μνήμη με την πρώτη ανάγνωση! Τίποτε δεν ξεχνάς.    

Τα ποιήματα του Δημήτρη Βίκτωρ πατάνε στέρεα στη γη ενώ σταθερά ρεμβάζουν τον ουρανό. Εδώ έγκειται η ποιητική τους αξία. Με τον ορθό λόγο ως βάση το «Είναι-Being» απογειώνεται στο σκοτεινό στερέωμα της ψυχής με απροσδόκητη δύναμη, εκπέμποντας τη συγκίνηση με χειροπιαστό και άμεσο λόγο.

Είναι μια ατομική φωνή, αλλά και οικουμενική.

Η καθαρή φωνή του ποιητή ελέγχει, συγκρίνει τους ευσεβείς πόθους με την πραγματικότητα, προειδοποιεί, αφυπνίζει και επιχειρεί να πείσει τον αναγνώστη για την ύπαρξη σημαντικών αληθειών και αξιών και να αντιληφθεί ότι η ποίηση έχει λυτρωτική δύναμη.

Ξυπνά μέσα μας κόσμους από σιωπές και κραυγές, που τους διαπερνούν εκατό χιλιάδες άλογα καλλυμένα με δάκρυα.

Το βιβλίο αυτό είναι μια ιστορία με θλίψη και θάρρος. Είναι η ιστορία της ζωής του Δημήτρη Βίκτωρ αλλά και όλων μας.

Αυτό που έχουμε να διανύσουμε είναι η δική μας ιστορία.

Το «ΕΙΝΑΙ- BEING » είναι μια συλλεκτική εξαιρετικά καλαίσθητη δίγλωσση (Ελληνικά και Αγγλικά) ποιητική έκδοση και περιέχει ένα  CD όπου ο ποιητής απαγγέλει τα ποιήματα του, συμπληρώνοντας την απόλαυση των αισθήσεων.

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που ακόμη διεκδικούν το δικαίωμα στη διαφορά και παλεύουν απέναντι σε εκείνους που θέλουν να είμαστε όλοι ίδιοι.