Ο Νίκος, γνώριζε καλά την βαρύτητα μα ονειρεύτηκε να πετάξει. Έτσι είναι οι αετοί, αγέρωχοι, επιβλητικοί και ελεύθεροι.

Κυρίες και κύριοι, αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι. Η στιγμή, είναι ο τόπος όπου συγκεντρώνονται χιλιάδες άλλες στιγμές, καμία από τις οποίες όμως δεν ημπορεί να κατοικηθεί ξανά, κι είναι επίσης ένα κουβάρι από σχεδιασμούς που στοχεύουν πέρα απ' αυτήν, αυτή καθ' αυτή την στιγμή, σε άλλες στιγμές άγνωστες.

Την Τρίτη, 10 Δεκεμβρίου και ώρα 10:30, στο ιερό κοιμητήριο των Αγίων Αποστόλων Άρτας, ορίστηκε ετούτη η στιγμή που θα συνοδεύσουμε, μα πάνω από όλα θα τιμήσουμε ένα πρόσωπο, μια προσωπικότητα, μια ξεχωριστή περίπτωση του δημόσιου βίου της Αρτινής κοινωνίας. Ένα πρόσωπο που τίμησε και υπερέβη τις οικογενειακές καθώς και κοινωνικές του καταβολές.
Ένα πρόσωπο που αφομοίωσε κατά τρόπο υποδειγματικό την κλασική, την απολύτως στέρεη, ελληνική του παιδεία.

Ένα πρόσωπο που προσπάθησε καθ' όλη την διάρκεια του βίου του να διευρύνει τα όρια των κοινωνικών του συμφραζομένων. Πάνω από όλα όμως, ένα πρόσωπο, με τα αισθήματα του, τις ανθρώπινες σχέσεις του, με τις υπαρξιακές του αναζητήσεις και αμφιβολίες.

Θα τιμήσουμε βέβαια και μια προσωπικότητα του δημόσιου βίου της Αρτινής κοινωνίας, δηλαδή μια προσωπικότητα που κατέστη τέτοια καθώς το πρόσωπο του Νικόλαου Κοντογεώργου μετακινήθηκε στη δημόσια σφαίρα από πολύ νωρίς. Τιμούμε το πρόσωπο που είναι αναπόσπαστο τμήμα της Άρτας. Τιμούμε μια προσωπικότητα δημοσιογραφική, βαθύτατα πολιτική, μια προσωπικότητα με διπλή δράση σε Ελλάδα και Κύπρο. Έναν άντρα στωικό αλλά και κοινωνικό, με την έννοια που έχει ο όρος όταν περιγράφει έναν διανοούμενο, οραματιστή και ακτιβιστή.

Και, βεβαίως, τιμούμε μια ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου, ερευνητή, πολίτη, που είναι ξεχωριστή γιατί είναι σύνθετη και όχι αντιγραφική, μια περίπτωση που είναι ξεχωριστή γιατί είναι μοναχική ως σπάνια και όχι απομονωμένη.

Ο Νίκος, γνώριζε καλά την βαρύτητα μα ονειρεύτηκε να πετάξει. Έτσι είναι οι αετοί, αγέρωχοι, επιβλητικοί και ελεύθεροι.