Το (νέο) εργασιακό τούνελ μετά το τούνελ…

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ 

1.- Η αλήθεια είναι ότι μειώθηκε ο (υπερβολικός) ΕΝΦΙΑ και αυτό άρεσε στους πολλούς, είναι αλήθεια, εν Ελλάδι ιδιοκτήτες… 



2.- Ανακοινώθηκε επίσης η μείωση του φόρου. Και εκεί που συντριπτική πλειονότητα των ελευθέρων επαγγελματιών πλήρωναν από 2.450 έως 3.450 ευρώ φόρου το χρόνο (μαζί με το τέλος επιτηδεύματος), το 2020 θα πληρώσουν περί τα 400 με 600 ευρώ.

Και αυτό λόγω υψηλής παρακράτησης φέτος από 22% έως 28% και αναδρομικής -για το τρέχον έτος- μείωσης του φόρου στο 9% γα τα πρώτα 10.000 ευρώ.

Και η αλήθεια είναι ότι είναι πολλοί, πάνω από 1 εκ. ελεύθεροι επαγγελματίες, το 85% του συνόλου, που δηλώνουν ετήσιο εισόδημα στα όρια ή κάτω από το βασικό μισθό. Και έτσι κερδίζουν από τη ρύθμιση…

Αλλά, αυτό το «όλο γλύκα» σκηνικό κατά τις πρώτες 100 ημέρες της ΝΔ δεν μας εμποδίζει να δούμε καθαρά ότι η κυβέρνηση αποφάσισε μια νέα εσωτερική υποτίμηση στους μισθούς για να τονώσει(;) τις επενδύσεις.

Ουσιαστικά για να έχουν κέρδη οι επιχειρήσεις, ανεξαρτήτως εάν θα έχουν εισόδημα και οι εργαζόμενοι. Αδιάφορο εάν ο υποτιθέμενος νέος πλούτος θα μοιραστεί δίκαια (και στον συντελεστή εργασία).

 Για παράδειγμα: Αν οι ξενοδόχοι της Λέσβου ή της Σάμου ζητήσουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι των ακριτικών νησιών να λαμβάνουν τον βασικό μισθό γιατί το προσφυγικό έχει προκαλέσει «τουριστική κρίση», θα δεχθούμε εμείς, το πολιτικό προσωπικό, η επιχειρηματική ελίτ, οι κοινωνικές οργανώσεις, το προσφυγικό να το «πληρώσουν» οι εργαζόμενοι και να αναπτυχθεί ένας υφέρπον ρατσισμός στα συνδικάτα;

 Καλό το παραμύθι με την μείωση της φορολογίας. Είναι πραγματική, αλλά δεν αρκεί για να τονώσει το διαθέσιμο εισόδημα.

α/Πέραν του γεγονότος ότι δεν γνωρίζουμε εάν θα μπορέσει να υλοποιηθεί,
β/ Χώρια που ένα σημαντικό μέρος των φοροελαφρύνσεων πάει στους μετόχους (ο φόρος στα μερίσματα πέφτει από το 10% στο 5%). Και η συγκεκριμένη κατηγορία μάλλον δεν αναζητά εισόδημα να επιβιώσει ή να καταναλώσει…

 Μην μας παρασύρει αυτή η ευκαιριακή ευδαιμονία με τους φόρους, η οποία δεν έχει τεκμηριωθεί εάν μπορεί να διαρκέσει (ενόσω παραμένει ο στόχος για τα θηριώδη πλεονάσματα στο 3,5% του ΑΕΠ), προκειμένου να μην δούμε την νέα (αχρείαστη και επιζήμια) νέα εσωτερική υποτίμηση της εργατικής αμοιβής και των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Ούτε την φυγή των νέων στο εξωτερικό εμποδίζει, αντιθέτως την πυροδοτεί, ούτε το δημογραφικό λύνει, αντιθέτως περισσότεροι νέοι θα συνεχίσουν να μένουν με τους συνταξιούχους γονείς τους, ούτε ενισχύει το διαθέσιμοι εισόδημα, που αποτελεί προϋπόθεση για επενδύσεις, ανάπτυξη και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

 Ίσως αυτή η δεύτερη εσωτερική υποτίμηση να ενισχύει κάπως την κερδοφορία ήδη χρεωμένων επιχειρήσεων, που μπορεί να προκαλούν και αθέμιτο ανταγωνισμό σε δυναμικές νέες επενδύσεις.

Ώστε οι «προβληματικοί» επιχειρηματίες να ενισχύσουν και άλλο τα asset τους που λιμνάζουν σε φορολογικούς παραδείσους… Σίγουρα όμως τέτοιες διατάξεις ενισχύουν τις ανισότητες και οδηγούν μια ελπιδοφόρα και καλά μορφωμένη νέα γενιά στο περιθώριο, πυροδοτώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό…

 (Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 16ης/9/19 στην Εφημερίδα των Συντακτών)