"Κάποτε μας έλεγαν ...τρελούς"

Κείμενο του Δημήτρη Στεργιούλη 

 Ο σύλλογός μας ΟΙ ΟΡΕΙΝΟΙ κλείνει πλέον αισίως τα είκοσι χρόνια ζωής και προσφοράς στο χωριό. Γεννήθηκε από μια μικρή ομάδα Θεοδωριανιτών συγχωριανών μας, οι οποίοι απ' την πρώτη στιγμή αντιτάχθηκαν στα σχέδια για εγκατάσταση τεσσάρων μικρών υδοηλεκτρικών στα ποτάμια του χωριού μας.



 Ξεκίνησε ένας πολυετής αγώνας για την αποτροπή αυτών των έργων με το βασικό μας επιχείρημα ότι τα Θεοδώριανα πρέπει να φυλάξουν σαν κόρη οφθαλμού το φυσικό τους πλούτο και κυρίως τα ποτάμια και τα νερά τους. Διχασμός στο χωριό, θυελλώδεις λαϊκές συνελεύσεις, προσφυγές στο ΣτΕ από το σύλλογός μας και προσωρινή ακύρωση των έργων.

Αγωγές σε βάρος μελών του Δ.Σ. του συλλόγου μας και τέσσερις από μας στο εδώλιο της Ευελπίδων και ένας στο Δικαστικό Μέγαρο Ιωαννίνων. Δώσαμε ένα πολυετή αγώνα για να γλιτώσουμε τα ποτάμια μας, έχοντας να κάνουμε με τεράστια οικονομικά συμφέροντα εταιρειών κολοσσών και τελικά τα καταφέραμε.

Και δεν ήταν μόνο ο αγώνας για τα ποτάμια. Ξεκινήσαμε πριν χρόνια να ανοίγουμε και να συντηρούμε παλιά και ξεχασμένα μονοπάτια.

Στο ρέμα Μάρκς, στον Αϊ- Λια το Νεραϊδιώτικο, στην Πυραμίδα, στις Κρανιές, στον Κριάκουρα και φτάσαμε σήμερα νε έχουμε χαρτογραφήσει ηλεκτρονικά και σηματοδοτήσει ένα δίκτυο μονοπατιών του χωριού (εννέα συνολικά μονοπάτια).

 Μερικά από αυτά εντάχθηκαν πρόσφατα και στο “Pindus Trail”, της μεγαλύτερης πεζοπορικής διαδρομής στην ορεινή Ελλάδα! Μια απίθανη διαδρομή με αρχή τις Πρέσπες και τέλος τους Δελφούς ή αντιστρόφως.

 Ένα ενιαίο, καλοσχεδιασμένο μονοπάτι με μήκος πάνω από 500 χιλιόμετρα, που θα διατρέχει ολόκληρη τη ραχοκοκαλιά της Πίνδο. Κάποιοι τότε μας έλεγαν τρελούς.

Θυμάμαι πριν χρόνια όταν ξεκινήσαμε να ανοίξουμε το μονοπάτι για το ρέμα "Μάρκς" δεχόμασταν περισσότερο ειρωνικά σχόλια "ποιος θα πάει μέσα στα ρέματα" , ή ακόμα και όταν ανοίγαμε μετά από χρόνια το μονοπάτι για τις Κρανιές και τον Αϊ - Λια το Νεραϊδιώτικο.

Και πριν τέσσερα πέντε χρόνια Πάσχα, όταν είχε χαλάσει η σκάλα και τμήμα του μονοπατιού για τους καταρράκτες και τρεις τέσσερις συγχωριανοί αναλάβαμε και σε μια μέρα, κουβαλώντας ακόμα και κολόνα της ΔΕΗ με τα χέρια, να αποκαταστήσουμε τη ζημιά στο μονοπάτι, ενώ οι περισσότεροι αδιοφορούσαν ή το θεωρούσαν ακατόρθωτο.

Σήμερα αισθανόμαστε για όλα αυτά, για τον αγώνα που κάναμε για τα ποτάμια και για τα μονοπάτια, δικαιωμένοι. Το ρέμα Μάρκς και οι καταρράκτες μας αποτελούν ίσως τους πιο δημοφιλείς προορισμούς των Τζουμέρκων.

Ακόμα και από ξένους τουρίστες, αφού πλέον το ρέμα Μάρκς και οι φωτογραφίες του, κοσμούν σχεδόν όλα τα τουριστικά φυλλάδια του Ισραήλ. Και μια λεπτομέρεια για το πώς σώθηκαν πριν λίγα χρόνια οι καταρράκτες μας, που ελάχιστοι την γνωρίζουν. Πολλοί πιστεύουν ότι η υπόθεση με τα υδροηλεκτρικά τελείωσε με την προσφυγή και την απορριπτική απόφαση του ΣτΕ. Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα.

Η κατασκευάστρια εταιρεία επανήλθε από τότε πολλές φορές με τροποποιημένες τις άδειες παραγωγής για δύο υδροηλεκτρικά στα δυο ποτάμια μας.

Εμείς με επιχειρήματα και έγγραφα σε υπηρεσίες αντικρούαμε όλες τις τροποποιήσεις. Σχεδόν όλες οι υπηρεσίες αναγνώριζαν το δίκαιο των επιχειρημάτων μας και ακύρωναν τις περιβαλλοντικές μελέτες και η εταιρεία επανερχόταν με καινούργιες.

Τον Απρίλιο του 2010 κλιμάκιο υπαλλήλων και μηχανικών της κατασκευάστριας εταιρείας των υδροηλεκτρικών και αρμόδιων υπαλλήλων της Περιφέρειας Ηπείρου, θα επισκέπτονταν το χωριό για να κάνουν αυτοψία στα έργα και να αρθούν οι αντιρρήσεις που εκφράζαμε με τα υπομνήματα που καταθέταμε.

 Η προϊστάμενος της συγκεκριμένης υπηρεσίας της Περιφέρειας, καλά να είναι, που ήταν αρμόδια για την περιβαλλοντική αδειοδότηση του έργου, θεώρησε σωστό να μου τηλεφωνήσει και να ζητήσει να είμαι παρών και εγώ στην αυτοψία.

Πράγματι την επόμενη μέρα συναντηθήκαμε όλοι στο χωριό. Μαζί μου ήταν και τρεις τέσσερις χωριανοί. Όταν φτάσαμε στους καταρράκτες η συγκεκριμένη υπάλληλος ζήτησε από τους μηχανικούς της εταιρείας να πάρουν τις συντεταγμένες και να μας επιδείξουν ακριβώς το σημείο κατασκευής του φράγματος.

 Έκπληκτοι διαπιστώσαμε ότι το φράγμα θα κατασκευαζόταν τριάντα(!!!) μέτρα από τους καταρράκτες. Γυρίζει στην προϊστάμενο της εταιρείας και της λέει: «εδώ σε αυτό το καταπληκτικό μέρος θέλετε να στήσετε φράγμα;»

Με παίρνει παράμερα: «το υπόμνημά σας που ήρθε στην υπηρεσία μας αύριο το πρωί να βρίσκεται στην Περιφέρεια. Το έργο αυτό δεν μπορεί να γίνει». Στη συνέχεια όλοι τους άρχισαν να βγάζουν φωτογραφίες στους καταρράκτες ακόμα και οι υπάλληλοι της εταιρείας.

Μάλιστα ο ένας από τους υπάλληλους της μου είπε:"έχετε δίκιο. Δεν ξέραμε ότι πρόκειται για ένα τέτοιο καταπληκτικό μέρος. Να είσαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα πάρω τους φίλους μου και θα έρθουμε στο χωριό σας σαν επισκέπτες, είναι φανταστικό".

Όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν το κεφάλαιο αυτό έχει κλείσει, το χωριό πλέον έχει μονοιάσει. Όμως δεν φτάνει μόνο η «τρέλα» η δική μου και κάποιων άλλων. Πρέπει να πιστέψουμε στο χωριό μας και να προσπαθήσουμε όσο μπορεί ο καθένας μας για την προκοπή του. Όχι με βαθυστόχαστες κριτικές του καφενείου, αλλά με πράξεις και έργα.

 Το χωριό χρειάζεται την «τρέλα» όλων μας.

 http://www.theodoriana.com/