Μήνυμα Ομήρου: "Ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν θα γονατίσει"


"Τέτοιες εκδηλώσεις, θεμελιώνουν την εθνική ομοψυχία" 

Τελικά, η αίθουσα του Επιμελητηρίου Άρτας την Παρασκευή 12 Μαΐου το βράδυ, αποδείχθηκε πολύ μικρή για να χωρέσει τον κόσμο που προσήλθε να παρακολουθήσει την ομιλία του π. Προέδρου της Κυπριακής Βουλής Γιαννάκη Ομήρου, η οποία είχε ως θέμα «ΚΥΠΡΟΣ 43 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ - ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ»



Σαφώς συγκινημένος ο κ Ομήρου, στη δεύτερη αυτή παρουσία του στην Άρτα, μοιράσθηκε με τους παρευρισκόμενους την αγωνία του Ελληνισμού για το πρόβλημα της Μεγαλονήσου και τόνισε μεταξύ άλλων ότι πρέπει"

 "..Να αγωνιστούμε αταλάντευτα για τον τερματισμό της κατοχής, την ενότητα του κράτους, τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών του συνόλου του Κυπριακού λαού. Να δώσουμε το μήνυμα ότι ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν θα γονατίσει"..."

Σημειώνουμε πως στο Επιμελητήριο Άρτας τον κύπριο πρόεδρο υποδέχτηκε ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Άρτας, Χρήστος Παπάζογλου, ενώ το παρόν έδωσαν ο βουλευτής Βασίλης Τσίρκας, ο αντιπεριεφερειάρχης Βασίλης Ψαθάς, ο θεματικός αντιπεριφερειάρχης Ντίνος Παπαδημητρίου, οι δήμαρχοι Αρταίων Χρήστος Τσιρογιάννης και Γ. Καραϊσκάκη Περικλής Μίγδος, οι πρώην βουλευτές Νίκος Σηφουνάκης, Θόδωρος Κολιοπάνος, Δημήτρης Τσιρώνης, Παύλος Στασινός και ο π. Δήμαρχος Κεντρικών Τζουμέρκων Χρήστος Χασιάκος.


Η ομιλία

Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή αλλά και ευθύνη ευρισκόμενος σήμερα εδώ με πρόσκληση της Εφημερίδας «Γνώμη» για να μιλήσω για το πρόβλημα της συνεχιζόμενης τουρκικής στρατιωτικής κατοχής του 37% των εδαφών της Κύπρου και την προοπτική τερματισμού των δεινών του λαού μας, με μια λύση δίκαιη, λειτουργική, δημοκρατική και βιώσιμη.

Τέτοιες εκδηλώσεις, πέραν του ότι κρατούν ζωντανό το Κυπριακό μέσα στο μητροπολιτικό Ελληνισμό, σφυρηλατούν τους ακατάλυτους δεσμούς Κύπρου-Ελλάδας και θεμελιώνουν την εθνική ομοψυχία.

Από την Κύπρο της για 44 χρόνια συνεχιζόμενης κατοχής, από την Κύπρο του διαχωριστικού συρματοπλέγματος και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σας φέρνω το μήνυμα της αντίστασης και της άρνησης αποδοχής των τετελεσμένων. Σας φέρνω την αμετάθετη απόφαση του λαού μας να συνεχίσει τον αγώνα όσος χρόνος κι αν χρειαστεί, όσες θυσίες και αν απαιτηθούν ως τη νίκη, ως τη δικαίωση.

Η παρουσία μου εδώ στην Άρτα, σε καιρούς δοκιμασίας για τον Ελληνισμό, έχει πολλές διαστάσεις και ακόμη περισσότερους συμβολισμούς. Έρχομαι από την Κύπρο τη θαλασσοφίλητη, της Αφροδίτης και του χαλκού, τη δεύτερη και οριστική πατρίδα, ύστερα από τον Τρωικό πόλεμο, για τον Τεύκρο από τη Σαλαμίνα, τον Αγαπήνορα από την Τεγέα και τον Πράξανδρο από την Σπάρτη, τους οικιστές της Κυπριακής Σαλαμίνας, της Πάφου και της Λαπήθου. 

Τη γενέτειρα του Ευαγόρα, του Ονήσιλου και του στωικού φιλόσοφου Ζήνωνα του Κιτιέα. Την Κύπρο του Αποστόλου Ανδρέα, της Παναγίας του Κύκκου και των βυζαντινών ακριτών. 

Την Κύπρο με τις μεσαιωνικές «υπέρογκες αρχιτεκτονικές» των Ευρωπαίων κατακτητών, το σταυροδρόμι όπου συναντιούνται εδώ και αιώνες φυλές, πολιτισμοί, θρησκείες, και ιδέες. 

Τη «μεγαλόνησο» του νεοελληνικού αλυτρωτισμού, τον τόπο όπου έγινε η τελευταία επανάσταση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, ο αγώνας της ΕΟΚΑ, με ήρωες όπως τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Κυριάκο Μάτση και τον Μιχαήλ Καραολή. 

Ένας άνισος αγώνας, το 1955-1959, απέναντι σε μια αποικιακή αυτοκρατορία που κατάφερε να συνενώσει για πρώτη φορά ύστερα από την τραυματική δεκαετία του 1940 και τον εμφύλιο πόλεμο όλους τους Έλληνες της μητροπολιτικής Ελλάδας στην πανεθνική και παλλαϊκή συμπαράσταση προς την Κύπρο. 

Ένας απελευθερωτικός αγώνας που μπορεί να μην πέτυχε τον σκοπό του, την ένωση με την Ελλάδα, όμως οδήγησε στη δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας, σηματοδοτώντας το τέλος μακρών αιώνων δουλείας.

Είμαι εδώ για να μεταφέρω το μήνυμα πώς η Κύπρος που αγάπησαν ο Καζαντζάκης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος και ο Ελύτης και μαζί τους ολόκληρος ο Ελληνικός λαός, συνεχίζει μέσα στη δίνη και τις θύελλες τον αγώνα της πολιτικής και εθνικής επιβίωσης.

Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι στην Κύπρο θα συνεχίσει ν’ ακούγεται «βαριά η φωνή σαν το περπάτημα καματερού, εκεί στις φλέβες τ’ ουρανού, στο κύλισμα της θάλασσας» μαζί με τη φωνή του Σεφέρη και του Μακρυγιάννη:

                «Η γης δεν έχει κρικέλια
                για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν
                μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι
                να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι»  
               
Αυτοί που καταπατούν εδώ και 43 χρόνια τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κύπρο, και παραβιάζουν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και το Διεθνές Δίκαιο, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι από τα χρόνια του Αισχύλου,
«ο μαντατοφόρος τρέχει
κι’ όσο μακρύς και αν είναι ο δρόμος του θα φέρει
σ’ αυτούς που γύρευαν ν’ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο
το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας
Νήσος τις έστι»

Από τον μακρύ κατάλογο των Κυπρίων δημιουργών, πνευματικών ανθρώπων, καλλιτεχνών, αθλητών, πολιτικών και στρατιωτικών που ξεχώρισαν στην Ελλάδα τους τελευταίους δύο αιώνες, ως μια μικρή κυπριακή αντιδωρεά της Κύπρου προς τη μητροπολιτική Ελλάδα για όσα πρόσφερε και προσφέρει στην Κύπρο, ας μου επιτρέψετε να αναφερθώ σε δύο μόνο προσωπικότητες στη σημερινή μου ομιλία:

Στο Λουκή Ακρίτα, ο οποίος θήτευσε στη Βουλή των Ελλήνων και στην ελληνική πολιτική, και διετέλεσε υφυπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, του οποίου η γενέτειρα, η Μόρφου, βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή.

Και στο Γιάννο Κρανιδιώτη, με καταγωγή από την κατεχόμενη Κερύνεια, που διέπρεψε στο χώρο της πολιτικής την τελευταία δεκαπενταετία του 20ου αιώνα, ευρωβουλευτή και αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών, οραματιστή της ευρωπαϊκής πορείας και αρχιτέκτονα της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι σχέσεις της Κύπρου με την Ήπειρο, όπως και με κάθε άλλο τμήμα του πανάρχαιου ελληνικού χώρου είναι παλαιές, ποικίλες και στέρεες. Στη νεότερη εποχή, ο μελετητής οφείλει να σταθεί σε μια σειρά Ηπειρωτών που άφησαν έντονη τη σφραγίδα τους στη μεγαλόνησο, στο χώρο της Παιδείας, ειδικά μετά την έλευση των Βρετανών, το 1878, με πιο σημαντικό τον θεολόγο Σπυρίδωνα Σπυριδάκι, που εγκαταστάθηκε τελικά στην Κύπρο και ήταν ο πατέρας του Κωνσταντίνου Σπυριδάκι, σπουδαίου φιλόλογου, του πρώτου υπουργού Παιδείας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η παρουσία Κυπρίων εθελοντών στους αγώνες για την απελευθέρωση της Ηπείρου ήταν και ένα είδος αντιδώρου για την ευεργετική παρουσία των Ηπειρωτών εκπαιδευτικών στην Κύπρο. 

Όπως είναι γνωστό, οι Έλληνες της Κύπρου έδωσαν ανελλιπώς το παρόν τους στις επαναστατικές κινητοποιήσεις του αλύτρωτου Ελληνισμού και στις κατά καιρούς πολεμικές περιπέτειες του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Έλληνες Κύπριοι πήραν μέρος στις επαναστάσεις της Ηπείρου και της Θεσσαλίας του 1854 και του 1878, στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στις ίδιες περιοχές, και στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-1941, όταν Κύπριοι εθελοντές εισήλθαν ως απελευθερωτές με τον ελληνικό στρατό στο Αργυρόκαστρο και την Κορυτσά.

Στους Βαλκανικούς πολέμους υπολογίζονται σε δέκα οι Κύπριοι εθελοντές που σκοτώθηκαν πολεμώντας στην Ήπειρο, σχεδόν όλοι στις πολύνεκρες μάχες του Μπιζανίου, στην πολιορκία των Ιωαννίνων. Ξεχωρίζει ανάμεσά σε αυτούς ο Χριστόδουλος Σώζος, δήμαρχος Λεμεσού και κορυφαίος Κύπριος πολιτευτής της εποχής του, που σκοτώθηκε στο Μπιζάνι, στο ύψωμα του Προφήτη Ηλία, στις 6 Δεκεμβρίου 1912.

Οι επιστολές από το μέτωπο και τα πολεμικά ημερολόγια των Κυπρίων εθελοντών δίνουν διαφωτιστικές απαντήσεις στο σημερινό ερώτημα, για το τι οδήγησε τόσους Έλληνες Κύπριους στα βουνά της Ηπείρου και της Μακεδονίας στα 1912-1913. 

Σε ένα από τα πιο σημαντικά από αυτά, το ημερολόγιο του Λεμεσιανού φοιτητή της Φιλοσοφικής Σχολής Γιάγκου Τορναρίτη γίνονται με γλαφυρό τρόπο και λυρισμό εκτενείς αναφορές και στην Άρτα. 

Διαβάζω ένα μικρό απόσπασμα:
«Την 10ηννυκτερινήν της 26ης Οκτωβρίου 1912 εισηρχόμεθα μετά επτάωρον περί­που πορείαν εις την Άρταν, όπου ευρίσκετο το αρχηγείον της ηπει­ρωτικής στρατιάς, εις την πόλιν, η οποία σώζει το σημαντικώτερον εν Ελλάδι αρχιτεκτονικόν έργον του Μεσαίωνος και του ελληνικού Δεσποτάτου της Ηπείρου, τον περίφημονναόν της Παρηγορητίσσης, σταθμεύσαντες παρά τας όχθας του Αράχθου, τα σύνορα του οποίου διετάχθημεν να μεταφέρωμενδυτικώτερον και βορειότερον.

(…) Εις τα Πέντε Πηγάδια εμέναμεν φρουρούντες την έξοδον των Στενών επί αρκετάς ημέρας μέχρι της κατασκευής παρά του Μηχανικού αμαξιτού διά το πεδινόνπυροβολικόν άνευ του οποίου η άλωσις των Πεστών ήτο αδύνατος. Παρά την έξοδον θα συναντήση τις αριστερά παλαιόνπύργον του οποίου αι ένδοξοι ημέραι ανάγονται εις τους χρόνους του Αλή Πασσά. 

O εξερχόμενος των Στενών των Πέντε Πηγα­δίων θα αντικρύση ευθύς αμέσως πεδιάδα της οποίας η ανατολική πλευρά τελειώνει, όπου το Ξεροβούνι και τα κράσπεδα των κορυφών του Ανωγιού, προς το οποίον συνεχομένη η απότομος και μεγάλη βουνοσειρά των Πεστών κυκλώνει από βορρά την πεδιάδα διά να την κλείσουν προς το δυτικόν μέρος τα υψώματα του Τερόβου, πίσω από τα οποία μεγαλοπρεπείς, όσον η δόξα των, υψούντο αι ιστορικαί κορυφαί του Σουλίου και της Κιάφας. 

Πόσες φορές και πόσα δειλινά, γυρμένος επί ενός βράχου διά να καθαρίζω το κινητόν ουραίον του όπλου δεν αντίκρυζα το χρυσούν άστρον της ημέρας ολονένχαμηλώνον να περιλούη εις την στιγμήν του απολλωνίου δειλινού ασπασμού το πάλλευκον από χιόνια και τιμήν μέτωπον του ηρωικού Σουλίου. 

O πολεμιστής αν δεν είναι ποιητής ομολογουμένως γίνεται. (…)
Και εις την δικήν μου φαντασίαν εφαίνοντο τες στιγμές εκείνες εμψυχούμενα τα τυπογραφικά μαυράδια της ιστορίας των παιδικών μου χρόνων και εις κάθε κορφούλα του δοξασμένου εκείνου βουνού διέβλεπα ζωντανεμένον το κορμί των πυργωμένων του πολεμι­στών, των μεγάλων περασμένων ηρώων. 

Αι σελίδες της Ιστορίας όσον μάλιστα είναι ενδοξότεραι, τόσον περισσότερον υποχωρούσιν εις την ζωντανήν αναπαράστασιν των γεγονότων όταν συμβή να ανακαλούνται εις την μνήμην επάνω εις αυτήν ταύτην την «υποκειμένην» σκηνήν, εκεί όπου ευρίσκεται σκορπισμένον και ασυναρμολόγιστον της ιστο­ρίας το πρώτον ακατέργαστον υλικόν.»

Κυρίες και Κύριοι,

Σε ένα τόπο μικρό που βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια τόσο κρίσιμη γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά περιοχή, με τα συμφέροντα τρίτων να επηρεάζουν καταλυτικά τη μοίρα του, η ιστορική αναδρομή είναι επιτακτική ανάγκη. Ως μέθοδος εθνικής αυτογνωσίας αλλά και άντλησης διδαγμάτων για καθορισμό της μελλοντικής πορείας. Για να μπει η Κύπρος σε ένα νέο ιστορικό κύκλο αφήνοντας οριστικά πίσω ένα επώδυνο και πολυαίμακτο παρελθόν.

«Η ιστορία της Κύπρου είναι όμηρος της γεωγραφίας της». Αυτή η ρήση που αποτελεί συνήθη κοινή αναφορά πολιτικών και ιστορικών αναλυτών που ασχολήθηκαν και ασχολούνται με την Κύπρο, είναι ίσως η πιο λακωνική αλλά και αληθής αποτύπωση της γεωπολιτικής σημασίας της Κύπρου. 

Η συνήθης επωδός συγγραμμάτων, άρθρων και αναλύσεων για την κυπριακή ιστορία και το κυπριακό είναι: «Η Κύπρος βρίσκεται στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, εκεί που συναντούνται τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, εκεί όπου μεγαλούργησαν μεγάλοι πολιτισμοί της αρχαιότητας, εκεί όπου συγκρούστηκαν μεγάλοι πρωταγωνιστές της ιστορίας» και άλλα παρόμοια.

Η εγγύτητα στη γη των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής και του Καυκάσου, η εγγύτητα του δρόμου προς την Ινδία και την Άπω Ανατολή μέσω της Διώρυγας του Σουέζ, η εγγύτητα στην απόληξη του πετρελαιαγωγού Μπακού-Τσεϊχάν και η εγγύτητα στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Ελλάδα είναι μια γεωγραφική εικόνα που ομιλεί αφ’ εαυτής.

Πρόσφατα προστέθηκε ακόμα ένα στοιχείο: Η ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, ιδιαίτερα στη νότια περιοχή. Η Κύπρος διεκδίκησε και κατοχύρωσε τα συγκεκριμένα κυριαρχικά της δικαιώματα, με βάση τη σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. 

Παρά τις έκνομες αντιδράσεις και θρασείες απειλές της Τουρκίας, η Κυπριακή Δημοκρατία προχωρεί σε διεθνείς προσφοροδοτήσεις δικαιωμάτων διερεύνησης και εκμετάλλευσης. Για πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία της η γεωγραφική θέση της Κύπρου από επαχθές βάρος μπορεί να μετατραπεί σε συγκριτικό πλεονέκτημα.

Κυρίες και κύριοι,

Αποτέλεσμα εξωτερικών συνωμοσιών και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων για το στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου, είναι η σημερινή ντε φάκτο διαίρεση με τη συνεχιζόμενη τουρκική στρατιωτική κατοχή. Το Κυπριακό πενήντα επτά χρόνια μετά τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου παραμένει ζήτημα άρσης του αποικισμού και 43 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή παραμένει ζήτημα τερματισμού της στρατιωτικής κατοχής. 

Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι λύση πραγματική, μόνιμη και δίκαιη δεν μπορεί να υπάρξει αν αφήνεται η αξιοποίηση της στρατηγικής θέσης της Κύπρου στην Τουρκία και τη Βρετανία.
Πενήντα επτά χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας. Η δημιουργία της ωστόσο συνοδεύτηκε και σημαδεύτηκε από δόλιους σχεδιασμούς. 

Η Μεγάλη Βρετανία, με την αυτοκρατορία καταρρέουσα, αποφάσισε να συντηρήσει την πολιτικο- στρατιωτική της παρουσία στην Κύπρο για να διαδραματίσει ένα περιφερειακό ρόλο με παγκόσμια εμβέλεια. Έτσι, με την τριμερή στο Λονδίνο ενέπλεξε την Τουρκία, παρά τις πρόνοιες της Συνθήκης της Λοζάνης, με στόχο την αξιοποίηση των Τουρκοκυπρίων ως αναχώματος στον αγώνα του κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση. 

Το «ουδέποτε» του τότε Υφυπουργού Χόπκινσον, τερμάτιζε κάθε προοπτική για ειρηνική ανέλιξη. Η έκρηξη υπήρξε νομοτελειακή. Η ΕΟΚΑ συντάραξε τον Κυπριακό Ελληνισμό και ενέπνευσε άλλους λαούς στον αντιαποικιοκρατικό τους αγώνα. 

Τα παιδιά του λαού εξευτέλισαν το θάνατο, ανεβαίνοντας τα σκαλιά της αγχόνης τραγουδώντας κι η πανίσχυρη βρετανική στρατιωτική μηχανή αποδείχθηκε ανίκανη να σιγάσει την επαναστατική φλόγα. Τα αγροτόσπιτα μεταμορφώθηκαν σε πανίσχυρα κάστρα κι ένας ολόκληρος λαός με μικρές εξαιρέσεις στρατεύθηκε στον αγώνα.

Το τέλος της διαδρομής ήταν η συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου που δυστυχώς νομιμοποιούσε την πολιτικο-στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας και επέβαλλε ένα μη λειτουργικό σύνταγμα φυλετικών διακρίσεων. Η προσπάθεια του Μακάριου να μετατρέψει το Σύνταγμα σε λειτουργικό προσέκρουσε στην άρνηση της Τουρκίας.

Είναι τραγελαφικό να θεωρούν κάποιοι την πρόταση των 13 σημείων ως αφετηρία της έκρηξης του 1963-64. Από πότε προτάσεις οδηγούν σε έκρηξη αντί σε διάλογο; Έτσι προσφέρεται άλλοθι στην Τουρκία η οποία οργάνωσε την Τουρκοανταρσία που κακώς προβάλλεται ως διακοινοτική ταραχή. Ο τότε Γ.Γ. του ΟΗΕ Ου Θάντ με σαφήνεια αποδίδει την ευθύνη στις τουρκικές προθέσεις για δημιουργία πολιτικο- στρατιωτικού προγεφυρώματος στην Κύπρο. 

Ούτε ο αυτοεγκλωβισμός πέτυχε, δεδομένου ότι η πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων εξακολουθούσε να ζει ειρηνικά με τους Ελληνοκύπριους εκτός θυλάκων μέχρι την τουρκική εισβολή.

Ακολούθησε η αντεθνική τρομοκρατική δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β΄ με την εμπλοκή της χούντας ολιγάριθμων ελληνόφωνων αξιωματικών που είναι αδιανόητο να ταυτίζονται με την Ελλάδα και με τον Ελληνικό λαό, τον οποίο δυνάστευαν. Δυστυχώς, η συνεργασία ή η ένοχη σιωπή πολλών στην Κύπρο διευκόλυνε τα ξένα σχέδια. Το δημοκρατικό κίνημα αντιστάθηκε. Σε πλήρη συμπόρευση με τον Ελληνικό λαό.

Όμως, τελικά μαρτυρήσαμε την τελική φάση του σχεδίου Κίσινγκερ. Πραξικόπημα, απόπειρα δολοφονίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, εισβολή. Η εισβολή ήταν προσχεδιασμένη. 

Τα αποβατικά πλοία έτοιμα προ μακρού. Έτσι, παρά το ότι οι ολιγάριθμοι επίορκοι αξιωματικοί παραμένουν ένοχοι στη συνείδηση του Έθνους και θα ΄πρεπε να αντιμετωπίσουν ακόμα πιο σκληρά τις συνέπειες της ενοχής τους, αυτό δεν θα πρέπει να αποτελεί άλλοθι στην εγκληματική τουρκική εισβολή, ούτε να καταδικάζουμε το σύνολο των πατριωτών Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών που πολέμησαν ηρωικά και έπεσαν προασπιζόμενοι τον Κυπριακό Ελληνισμό.

Πενήντα επτά χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας. Χρόνια δίσεκτα με ανεκπλήρωτα οράματα και με κατολισθήσεις. Με την Τουρκοανταρσία, την αντεθνική δράση της ΕΟΚΑ Β΄, το προδοτικό πραξικόπημα, την προσπάθεια επιβολής του σχεδίου Γκιουνές, που προνοούσε διασπορά του τουρκικού στρατού σε ολόκληρη την Κύπρο, την απόπειρα επιβολής του καταστροφικού Σχεδίου Ανάν που διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία και το οποίο απέρριψε με συντριπτική πλειοψηφία ο λαός μας.

Πενήντα επτά χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Κύπρος, ένα αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνισμού, με συμβολή στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, με Ζήνωνες και Ονήσιλλους, με ομηρικά κατάλοιπα στην τοπολαλιά, με βουβά τώρα αρχαία θέατρα, με συμπόρευση με το Μέγα Αλέξανδρο, με Κίμωνες, με Μαχαιράδες και Δίκωμα, εξευτελίζοντας τον θάνατο και με σύγχρονα «μολώνλαβέ» δακτυλοδεικτούν την πορεία μας.

Με τον Κολοκοτρώνη να δηλώνει: «Τίποτα δεν εφοβήθηκα, ούτε εις τας αρχάς, ούτε εις τον καιρόν του Δράμαλη όπου ήρθε με 30 χιλιάδες στράτευμα εκλεκτό ούτε ποτέ, μόνο εις το προσκύνημα εφοβήθηκα». 

Και εμείς αυτό φοβόμαστε. Και αυτή η κληρονομιά παραμένει ζωντανή όταν στην Κύπρο την αέρινη τη Μακαρία τη γη, οι ιστορικές παραδόσεις πλαστογραφούνται, θέατρα και εκκλησιές δολοφονούνται, τα ανθρώπινα δικαιώματα ενταφιάζονται και πατρογονικές εστίες δημεύονται.

Όμως, δεν μας ταιριάζει η απελπισία. Πιστοί στις παραδόσεις μας, θα αγωνιζόμαστε ωσότου ζωντανέψουμε την αρχαία φωνή στα βουβά θέατρα.

Τα παιδιά του λαού εξευτέλισαν το θάνατο προτάσσοντας το «ΜολώνΛαβέ» και ανεβαίνοντας τα σκαλιά της αγχόνης, τραγουδώντας κι η πανίσχυρη βρετανική στρατιωτική μηχανή αποδείχθηκε ανίκανη να σιγάσει την επαναστατική φλόγα.

Όμως η ιστορία και οι σημαντικές στιγμές της δεν αποτελούν αντικείμενο μελέτης για να γνωρίσουμε τι κατόρθωσαν άλλοι στο παρελθόν, αλλά για να μάθουμε τι είναι σωστό να πράξουμε και εμείς στο παρόν και στο μέλλον. Γιατί το παρελθόν είναι το μαντείο από όπου πρέπει να αντλούμε για το μέλλον.

Τα δραματικά και φωτεινά γεγονότα του 1955-59 και της αντίστασης στην τουρκοανταρσία του 63-64 και στην τουρκική εισβολή του 1974, πρέπει να είναι το «κρυφό σχολειό» κάθε Κύπριου Έλληνα που θέλει να στοχάζεται σωστά για τη μοίρα του τόπου του. 

Γι’ αυτό η αναδρομή στις μεγάλες στιγμές και η μελέτη των έργων και των ημερών εκείνου του αγώνα, είναι η προσφορότερη μέθοδος αυτογνωσίας για κάθε στοχαζόμενο Κύπριο Έλληνα. Μας προσφέρει τα φωτεινότερα παραδείγματα των αρετών, την απίστευτη αντοχή της ιστορικής συνείδησης, την πίστη μας στην Ιδέα της Ελευθερίας, την ευψυχία, την τόλμη, την πρωτοβουλία, τη δύναμη της προσωπικότητας των Κυπρίων Ελλήνων.

Μερικές δεκαετίες μετά τον υπέροχο αγώνα του 55-59, πιστό πρότυπο της εθνεγερσίας του 1821, αντιμετωπίζουμε δραματικές συνθήκες. Μια μοιρασμένη πατρίδα και μια διαρκή απειλή για την ανακοπή της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού στην Κύπρο. Ποιο είναι το χρέος μας μέσα σε αυτές τις συνθήκες; Θα περιοριζόμαστε σε εκφώνηση πατριωτικών ομιλιών; Θα εξαντλούμαστε σε πανηγυρικούς που εξατμίζονται με την παρέλευση των επετείων;

Η βαριά κληρονομιά που αγώνων και θυσιών μας υπαγορεύει συγκεκριμένα καθήκοντα. Να αγωνιστούμε αταλάντευτα για τον τερματισμό της κατοχής, την ενότητα του κράτους, τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών του συνόλου του Κυπριακού λαού. Να δώσουμε το μήνυμα ότι ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν θα γονατίσει. 

Ναι, με σωφροσύνη. Ασφαλώς με υπευθυνότητα. Αλλά και με απόρριψη της λογικής της αποδοχής της υπέρτερης δύναμης του κατακτητή. Και με άρνηση συνεχών υποχωρήσεων στις πιέσεις ξένων που, αντί να στρέφονται προς την πλευρά του κατακτητή και παραβάτη του Διεθνούς Δικαίου, εξακολουθούν, υιοθετώντας κυνικά πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών, να ανατρέπουν καθημερινά κάθε έννοια ηθικής και δικαιοσύνης.

Το καθήκον μας σήμερα απέναντι στην ιστορία και τον πολιτισμό μας είναι η με κάθε κόπο και κάθε θυσία αποτροπή των κινδύνων που απεργάζονται στην πατρίδα μας, οι εχθροί της ελευθερίας. Θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να ξεγράψουμε δικαιώματα και να ξεχάσουμε δίκαια. Κανένας εκβιασμός, καμιά απειλή, καμιά δυσκολία και καμιά πίεση δεν πρέπει να μας οδηγήσει στην ταπεινωτική συνθηκολόγηση.

Η Κύπρος δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμείνει η μόνη μοιρασμένη χώρα στην Ευρώπη, όταν η ίδια η Ευρώπη προχωρεί προς την ενοποίηση της. Δεν μπορεί η Ευρώπη να ανέχεται στο κατώφλι της την παρουσία ενός στρατού κατοχής, σε μια χώρα μέλος της Ε.Ε. Η Κύπρος, στο δύσκολο δρόμο της, ενισχύεται γιατί νοιώθει δίπλα της την Ελλάδα και ολόκληρο το Ελληνικό Έθνος. 

Στρατεύεται ο Ελληνισμός στον αγώνα της Κύπρου γιατί συνειδητοποιεί πως κοινή είναι η μοίρα του Ελληνισμού και πως αν χαθεί ο αγώνας αυτός, θα σημειωθεί ένα βαθύ ρήγμα στην περίμετρο του Έθνους. Γι’ αυτό εκείνο που τώρα απαιτείται, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι η εθνική ομοψυχία και η συσπείρωση όλου του Ελληνισμού, για να μπορέσει να αντέξει στον αγώνα για δικαίωση.

Κυρίες και κύριοι,

Είμαστε για μια ακόμα φορά σε μια κρίσιμη φάση της ιστορίας του κυπριακού προβλήματος. Ο Κυπριακός Ελληνισμός επιθυμεί λύση. Επιθυμεί λύση το συντομότερο δυνατό. Την επιθυμούσαμε και την επιδιώκαμε από την επομένη της τουρκικής εισβολής. 

Όχι, όμως, οποιαδήποτε λύση. Λύση τερματισμού της κατοχής, απομάκρυνσης των εποίκων, κατάργησης των αναχρονιστικών εγγυήσεων του 1960, αδιαπραγμάτευτη εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών όλων των νομίμων πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενότητα λαού, κράτους, θεσμών και οικονομίας. Εφαρμογή χωρίς μόνιμες παρεκκλίσεις του ευρωπαϊκού κεκτημένου. 

Μια λύση που δεν θα διασφαλίζει τις ελευθερίες εγκατάστασης, διακίνησης, άσκησης επαγγέλματος και το δικαίωμα περιουσίας, δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή. Λύση που θα φαλκιδεύει δικαιώματα και ελευθερίες και θα καθιστά τους Κύπριους πολίτες, Ευρωπαίους πολίτες δεύτερης κατηγορίας, δεν πρόκειται να εγκριθεί από τον Κυπριακό Ελληνισμό.
Οι συνομιλίες των τελευταίων δύο χρόνων δεν έχουν οδηγήσει σε λύση.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τον καθοριστικό ρόλο τον έχει η Τουρκία. Η Τουρκία θα πρέπει να αποφασίσει αν θα συνεχίσει την αδιάλλακτη πολιτική της ή αν επιτέλους θα συμφιλιωθεί με την ιδέα μιας λύσης στο Κυπριακό που θα αποκαθιστά συνθήκες ασφάλειας και σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Μια λύση που θα αίρει και τα εμπόδια για την ικανοποίηση των ευρωπαϊκών της φιλοδοξιών.

Το μήνυμα μας προς τη Διεθνή και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, πρέπει να είναι ότι τώρα είναι η ώρα για άσκηση πιέσεων προς την Τουρκία για εγκατάλειψη της διαχρονικά αδιάλλακτης στάσης της. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε διαπιστώσει μέχρι στιγμής δείγματα γραφής αλλαγής της τουρκικής πολιτικής. 

Αντίθετα η Τουρκία συνεχίζει και εντείνει τις προκλήσεις της εντός των χωρικών υδάτων και της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας ενώ το Μπαρπαρός διενεργεί παράνομες έρευνες παραβιάζοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου. 

Είναι γι’ αυτό που αποτελεί καθήκον μας να κινητοποιήσουμε και να συνεγείρουμε όλες μας τις δυνάμεις με πρωτοβουλίες και δράσεις για να πάρει το μήνυμα η Τουρκία τόσο από τη διεθνή όσο και από την ευρωπαϊκή κοινότητα ότι δεν μπορεί να συνεχίζει την έκνομη συμπεριφορά της στην Κύπρο.

Αντί εξάντλησης σε εσωτερικές πολιτικές συζητήσεις, θα πρέπει να προχωρήσουμε σε κινητοποίηση διεθνώς και εντός Ε.Ε. για να ασκηθούν πιέσεις και για να αξιοποιηθούν δυνατότητες επιρροών πάνω στην Τουρκία. 

Να αναλάβουμε πρωτοβουλίες για το κορυφαίο θέμα της ασφάλειας. Λύση με εγγυήσεις και εγγυητές είναι αδιανόητη. Οι εγγυήσεις υπήρξαν η πηγή κακοδαιμονίας για την Κύπρο. Θα πρέπει οριστικά να καταργηθούν και να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η συμμετοχή στον ΟΗΕ και την Ε.Ε. είναι επαρκές εγγυητικό πλαίσιο.

Θα πρέπει ακόμα η Ε.Ε. να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στο πρόβλημα της στρατιωτικής κατοχής μιας χώρας - μέλους της από μια άλλη χώρα που ζητά να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Η ενεργός επικουρική συνδρομή της Ε.Ε. στις προσπάθειες για λύση είναι θεμελιακή της υποχρέωση. Για να είναι η λύση όχι απλώς λειτουργική και βιώσιμη, αλλά και πλήρως συμβατή με τις αρχές και τις αξίες που ισχύουν στην Ευρώπη.

Η ανάδειξη του κομβικού ρόλου Ελλάδας και Κύπρου, ως παραγόντων σταθερότητας στην άκρως ευαίσθητη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, ιδιαίτερα υπό το φως της έξαρσης της τρομοκρατίας και άλλων ασύμμετρων απειλών, αποτελεί βασικό πυλώνα της εξωτερικής πολιτικής των χωρών μας και της κοινής μας στρατηγικής. 

Αξιοποιώντας τα σημαντικά πλεονεκτήματα που τους παρέχει η γεωγραφική τους θέση, η ιδιότητα τους ως κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι άριστες σχέσεις τους με τις χώρες της περιοχής, Ελλάδα και Κύπρος επιδιώκουν να συμβάλουν, κατά τρόπο εποικοδομητικό και ουσιαστικό, στην προώθηση και περαιτέρω ενίσχυση των στόχων της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας της Ε.Ε., ειδικότερα στη νότια γειτονία της, καθώς και στο στόχο της ενεργειακής ασφάλειας της Ένωσης.

Σε αυτά τα πλαίσια επίσης, η σύναψη τριμερών στρατηγικών συνεργασιών, της Ελλάδας και της Κύπρου μέχρι στιγμής με την Αίγυπτο, το Ισραήλ, και την Ιορδανία, καθώς και οι αυξανόμενες προοπτικές συνεργασίας και με άλλες χώρες της περιοχής, σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, ειδικότερα στον τομέα της ενέργειας και στον οικονομικό και εμπορικό τομέα, αποσκοπούν αποκλειστικά και μόνο στην εξυπηρέτηση των στόχων της ειρήνης, της σταθερότητας και της ευημερίας για τις χώρες μας και την περιοχή.

Τα καθήκοντα μας είναι σαφή:
Θα πρέπει αποφασιστικά να προτάσσουμε και να προβάλλουμε την εμμονή μας σε ορθή, δίκαιη και δημοκρατική λύση. Με προσήλωση στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, την ορθή ερμηνεία των συμφωνιών υψηλού επιπέδου και με συναντίληψη ως προς το περιεχόμενο της λύσης, στη βάση της ομόφωνης απόφασης του Εθνικού Συμβουλίου του Σεπτεμβρίου του 2009.

Οι πολιτικοί και διπλωματικοί σχεδιασμοί, οι ενέργειες και οι πρωτοβουλίες μας, πρέπει να κινούνται στη λογική της απόκρουσης κάθε προσπάθειας αναγνώρισης του ψευδοκράτους, απόσχισης ή ενσωμάτωσης με την Τουρκία των κατεχομένων. Η διαφύλαξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως θώρακα και ασπίδα της κρατικής μας οντότητας πρέπει να αποτελεί αδιάλειπτη και κορυφαία προτεραιότητα.

Θα πρέπει να επιδιωχθεί η πιο ενεργός εμπλοκή της Ε.Ε. στις διαδικασίες και προσπάθειες για επίτευξη λύσης, Ο ρόλος του αντιπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εξακολουθεί αν είναι εν πολλοίς «αθέατος».

Η προσδοκώμενη αξιοποίηση της Κύπρου ως γεωστρατηγικού κόμβου, ως ακραίου φυλακίου και ως γέφυρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τη Μέση Ανατολή και την Αφρική προϋποθέτει τη στοιχειώδη παρουσία πολυεπίπεδων σχέσεων Ελλάδας και Κύπρου με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και, βεβαίως, τη στοιχειώδη διαφύλαξη του Κυπριακού Κράτους και την ύπαρξη του ως συντεταγμένης οντότητας ισχύος. Οικονομικά και αμυντικά. Η αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει αποφασιστικά και αδιαπραγμάτευτα να συνεχιστεί.

Η αποτροπή επιβολής των τουρκικών απαιτήσεων για ευρωπαϊκές ελευθερίες σε τούρκους υπηκόους και η ανάδειξη διεθνώς του απαράδεκτου των εγγυήσεων και παρουσίας τουρκικού στρατού μετά τη λύση. Ο απόλυτος συντονισμός Κύπρου – Ελλάδας επί αυτών των θεμάτων είναι προϋπόθεση επιτυχούς αποτελέσματος.

Η παρεμπόδιση προώθησης συνομοσπονδιακής λύσης με το ψευδώνυμο της ομοσπονδίας, που θα είναι ότι χειρότερο για τον Κυπριακό λαό, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, αφού όχι μόνο θα οδηγήσει σε μόνιμο διαχωρισμό και απορρόφηση – εξαφάνιση της Τ/Κ κοινότητας, αλλά θα εξασφαλίσει στην Τουρκία μόνιμη επικυριαρχία σε όλο τον Κυπριακό χώρο.
Η πρόκληση είναι για όλους μεγάλη και οι ευθύνες ιστορικές.

Κυρίες και κύριοι,

Η τιμητική παρουσία μου σε αυτό το Βήμα, στέλλει το μήνυμα της αγάπης και της κοινής πίστης για ελευθερία και δικαίωση. Είναι ταυτόχρονα μήνυμα αισιοδοξίας και προσήλωσης στην κοινή μοίρα και την αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια και πορεία του Ελληνισμού.

Τελειώνοντας, μιλώντας από αυτό το βήμα , αποτίω ξανά φόρο τιμής στους ήρωες των αγώνων του Ελληνισμού στην Κύπρο, Κύπριους και Ελλαδίτες, που κατέθεσαν θυσία αίματος για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας της Κύπρου. Οι ήρωες και οι αγωνιστές αυτών των φωτεινών αγώνων εκπέμπουν στους αιώνες το παράγγελμα «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαιπερί πάτρης». Αποτελούν αιώνιο, ακατάλυτο αρραβώνα μεταξύ Κυπριακού και Μητροπολιτικού Ελληνισμού.

Ευχαριστώντας σας θερμά για την πρόσκληση σας γι’ αυτή την επίσκεψη και ιδιαίτερα για την άκρως τιμητική ευκαιρία που μου δώσατε να σας απευθύνω το λόγο, επιθυμώ να διαβιβάσω τους εγκάρδιους θερμούς χαιρετισμούς του Κυπριακού Ελληνισμού προς τους Έλληνες αδελφούς μας.

Είμαι βέβαιος ότι αργά ή γρήγορα θα έλθει η ώρα της ιστορικής δικαίωσης. Η ώρα της μίας, ενιαίας και αδιαίρετης Κύπρου. Και αργά ή γρήγορα είμαι βέβαιος ότι κάποιοι από μας θα έλθουν ξανά εδώ, στην Άρτα, για να σας φέρουν το χαρμόσυνο μήνυμα. «Η κατοχή πέθανε - Η Κύπρος είναι ελεύθερη»!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ζαμπέλα, το μαργαριτάρι των Τζουμέρκων!

Στυγνός εκληματίας ο χθεσινός ληστής στην Άρτα, σύμφωνα με τον Αστυνομικό Διευθυντή κ. Γιώργο Ντοκομέ