Η ταβερνιάρισσα των προσφύγων στη Σάμο
- ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΒΟΗΘΑ Η «ΜΑΜΑ ΜΑΡΙΑ»
Πόσα άτομα μπορεί να χωρέσει μία μητρική αγκαλιά; Στην περίπτωση της Μαρίας Μακρόγιαννη από τη Σάμο η απάντηση είναι αρκετές χιλιάδες.
Εδώ και ενάμιση χρόνο η 59χρονη ιδιοκτήτρια ταβέρνας
στο νησί του Πυθαγόρα μαζί με τον σύντροφό της ζωής της, Μιχάλη
Γεωργαλή, έχουν γίνει η παρηγοριά για βασανισμένους πρόσφυγες και
μετανάστες που ήρθαν στη χώρα μας, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Δεν
είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι για αυτούς τους ανθρώπους η Μαρία
Μακρόγιαννη θεωρείται δεύτερη μάνα τους.
Οταν τη βλέπουν, άλλωστε, δεν την αποκαλούν με το μικρό της όνομα, αλλά τη φωνάζουν «μαμά». «Την ταβέρνα αυτή την έχω 15 χρόνια. Μία ημέρα, πριν από ενάμιση χρόνο, όταν το Προσφυγικό έλαβε μεγάλες διαστάσεις πέρασαν από το μαγαζί εκατοντάδες άτομα που μας έλεγαν όλοι ότι πεινάνε. Από τότε έχουμε πάντα φαγητό για αυτούς τους ανθρώπους, είμαστε σαν μία μεγάλη οικογένεια», δηλώνει στο «Εθνος».
«Και εμείς, όπως όλοι, δύσκολα τα βγάζουμε πέρα οικονομικά. Ομως κάνω τα κουμάντα μου και πάντα έχω μία μερίδα φαγητού να δώσω σε όποιον έρθει να μας βρει. Ο,τι τρώμε εμείς τρώνε και τα ?παιδιά? μας», προσθέτει.
Πριν κλείσουν τα σύνορα η ταβέρνα της Μαρίας Μακρόγιαννη στην περιοχή Ροδίτσες αποτελούσε έναν σταθμό ανάπαυσης για πρόσφυγες και μετανάστες προτού συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την ηπειρωτική χώρα και ακολούθως προς κάποιο άλλο κράτος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εκεί ήταν πάντα ευπρόσδεκτοι, έβρισκαν ένα πιάτο φαγητού και άκουγαν λόγια ζεστασιάς και αγάπης που τους έδιναν κουράγιο.
Σήμερα, στη Σάμο βρίσκονται περίπου 3.000 άνθρωποι. Παρά τις όποιες διαφορές τους -πολιτισμικές, εθνικές, ηλικιακές κ.λπ.- όλοι περνούν από την ταβέρνα της 59χρονης Σαμιώτισσας.
«Για να με δουν περπατούν κάθε μέρα 3,5 χιλιόμετρα, όση είναι η απόσταση από το κέντρο φιλοξενίας που μένουν. Είναι τόση η ευτυχία που λαμβάνεις όταν προσφέρεις. Και με τον Μιχάλη τους θεωρούμε όλους παιδιά μας.
Αισθανόμαστε ότι όλοι μαζί είμαστε μία οικογένεια. Εάν καμία ημέρα δεν έρθουν έχουμε μεγάλη στενοχώρια. Κοιτάζω τον δρόμο να δω εάν έρχονται, γιατί ο ένας με τον άλλον έχουμε δεθεί τόσο, που μου λείπουν», σχολιάζει η Μ. Μακρόγιαννη.
«Από την πρώτη στιγμή με φώναζαν ?μαμά Μαρία?. Χωρίς να με ξέρουν ερχόντουσαν στην ταβέρνα και με αποκαλούσαν όλοι μαμά. Τους έχω αγκαλιάσει και για αυτό με φωνάζουν έτσι. Με αυτόν τον τρόπο δείχνουν την αγάπη και τον σεβασμό τους», προσθέτει.
Και
όπως σε κάθε οικογένεια, έτσι και σε αυτήν της Μαρίας και του Μιχάλη,
οι οικογενειακές τους στιγμές είναι γεμάτες έντονα συναισθήματα και
συνοδεύονται από μουσική και χορό. «Περνάμε πάρα πολύ ωραία μαζί.
Βάζουμε μουσική, τραγουδάμε και χορεύουμε. Τους έχω μάθει, μάλιστα, τη
?Σαμιώτισσα? και την τραγουδάμε όλοι παρέα. Δεν έχουμε τίποτα να μας
χωρίζει μαζί τους, μόνο να μας ενώνει», επισημαίνει.
Συγκλονιστικές ιστορίες
Η ίδια έχει δεθεί τόσο με αυτούς τους ανθρώπους που οι ιστορίες φρίκης που έχουν βιώσει έρχονται ως εφιάλτης στα όνειρά της. «Πολλά βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ. Οταν ακούς για τα βάσανά τους δεν μπορείς να μένεις ασυγκίνητος. Οι ιστορίες τους με συγκλονίζουν. Τα σπίτια τους είναι βομβαρδισμένα και έχουν βιώσει πολύ πόνο», τονίζει η Μ. Μακρόγιαννη.
«Εχω δει μανάδες με τα μωρά τους αγκαλιά να έρχονται εδώ χωρίς κανέναν για να σωθούν. Ενας 14χρονος από το Αφγανιστάν ταξίδεψε ολομόναχος και τον προσέχαμε εμείς για τρεις μήνες σαν να είναι δικό μας παιδί. Τώρα φιλοξενείται σε στέγη για ασυνόδευτα παιδιά. Και ένα σωρό άλλα. Οταν βλέπεις αυτό το δράμα είναι δυνατόν να μένεις απαθής;», διερωτάται.
ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ
Της γύρισαν την πλάτη πολλοί συντοπίτες της
Οι χιλιάδες εγκλωβισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες στη Σάμο δείχνουν με διάφορους τρόπους την ευγνωμοσύνη τους για τα όσα κάνει η «μαμά Μαρία» για εκείνους, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που κάνουν κίνηση να πληρώσουν για το φαγητό που τους προσφέρει. «Είναι πολύ αξιοπρεπείς άνθρωποι.
Κάποιοι μου δίνουν μερικά ευρώ για το φαγητό, αλλά ποτέ δεν τα παίρνω. Οταν προσφέρεις δεν υπάρχει χώρος για οικονομικό αντάλλαγμα. Μου φτιάχνουν, όμως, διάφορα πράγματα με τα χέρια τους και μου τα χαρίζουν», λέει η Μ. Μακρόγιαννη.
Πολλά από αυτά τα δώρα είναι ζωγραφιές, που αποτελούν το απόσταγμα της φρίκης, όπως αποτυπώνονται από μία παιδική ψυχή. «Τα παιδάκια μου που έρχονται εδώ μιλούν για όλα αυτά τα φρικτά πράγματα που έχουν βιώσει μέσα από τις ζωγραφιές τους. Μου τις χαρίζουν ως μία κίνηση αγάπης και τα βιώματά τους αποτυπώνονται επάνω σε αυτές. Τις μαζεύω όλες και τις φυλάω ως κάτι πολύτιμο», τονίζει.
Η στάση των Ελλήνων
Η Μαρία Μακρόγιαννη μαζί με τον σύντροφό της Μιχάλη Γεωργαλή άνοιξαν την αγκαλιά τους για χιλιάδες κατατρεγμένους. «Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι, και ο έχων βρώματα ομοίως ποιείτω», αναφέρεται στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, κάτι που οι δυο τους το έχουν ακολουθήσει στο έπακρον.
Η κίνηση τους αυτή, ωστόσο, δεν αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς συντοπίτες τους. Αντιθέτως, αρκετοί ήταν εκείνοι που τους σχολίασαν αρνητικά και τους γύρισαν την πλάτη. Οπως λέει στο «Εθνος» η ίδια, «το καλοκαίρι στην ταβέρνα δεν δουλέψαμε με Ελληνες. Δεν ερχόταν κανείς από τους ντόπιους γιατί έρχονταν οι πρόσφυγες. Ελεγαν διάφορα και με κατηγορούσαν ότι μαγειρεύω μόνο για αυτούς και ότι έχουμε μετατρέψει την ταβέρνα σε "Κρυφό Σχολειό"».
«Στην αρχή στενοχωριόμουν. Ομως, τα σχόλιά τους πια δεν με αγγίζουν και αδιαφορώ. Εάν τους έλεγα κάτι θα ήταν να βοηθήσουν και εκείνοι, γιατί ο άνθρωπος πρέπει να βοηθάει τον άνθρωπο. Ολοι ένα κεφάλι, δύο χέρια και δύο πόδια δεν έχουμε; Τι μας πειράζει το χρώμα;», προσθέτει. Και μπορεί μία μερίδα της τοπικής κοινωνίας να έσπευσε να «καταδικάσει» τις πράξεις αγαθοεργίας του ζευγαριού, όμως κάποιοι αναγνώρισαν το έργο τους και τους τίμησαν.
Συγκεκριμένα τον περασμένο Ιούνιο ο Δήμος Σάμου και η Κεντρική Ενωση Δήμων Ελλάδος τους απένειμε «έπαινο τιμής» για την πολύτιμη συμβολή τους στη διαχείριση του Προσφυγικού. «Επρεπε να βοηθήσουμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε με όλες μας τις δυνάμεις και όσο μπορούμε, γιατί πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι. Η αγάπη που παίρνουμε είναι το μεγαλύτερο δώρο όλων», καταλήγει η Μ. Μακρόγιαννη.
ΕΥΛΑΜΠΙΑ ΡΕΒΗ
ethnos.gr
Οταν τη βλέπουν, άλλωστε, δεν την αποκαλούν με το μικρό της όνομα, αλλά τη φωνάζουν «μαμά». «Την ταβέρνα αυτή την έχω 15 χρόνια. Μία ημέρα, πριν από ενάμιση χρόνο, όταν το Προσφυγικό έλαβε μεγάλες διαστάσεις πέρασαν από το μαγαζί εκατοντάδες άτομα που μας έλεγαν όλοι ότι πεινάνε. Από τότε έχουμε πάντα φαγητό για αυτούς τους ανθρώπους, είμαστε σαν μία μεγάλη οικογένεια», δηλώνει στο «Εθνος».
«Και εμείς, όπως όλοι, δύσκολα τα βγάζουμε πέρα οικονομικά. Ομως κάνω τα κουμάντα μου και πάντα έχω μία μερίδα φαγητού να δώσω σε όποιον έρθει να μας βρει. Ο,τι τρώμε εμείς τρώνε και τα ?παιδιά? μας», προσθέτει.
Πριν κλείσουν τα σύνορα η ταβέρνα της Μαρίας Μακρόγιαννη στην περιοχή Ροδίτσες αποτελούσε έναν σταθμό ανάπαυσης για πρόσφυγες και μετανάστες προτού συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την ηπειρωτική χώρα και ακολούθως προς κάποιο άλλο κράτος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εκεί ήταν πάντα ευπρόσδεκτοι, έβρισκαν ένα πιάτο φαγητού και άκουγαν λόγια ζεστασιάς και αγάπης που τους έδιναν κουράγιο.
Σήμερα, στη Σάμο βρίσκονται περίπου 3.000 άνθρωποι. Παρά τις όποιες διαφορές τους -πολιτισμικές, εθνικές, ηλικιακές κ.λπ.- όλοι περνούν από την ταβέρνα της 59χρονης Σαμιώτισσας.
«Για να με δουν περπατούν κάθε μέρα 3,5 χιλιόμετρα, όση είναι η απόσταση από το κέντρο φιλοξενίας που μένουν. Είναι τόση η ευτυχία που λαμβάνεις όταν προσφέρεις. Και με τον Μιχάλη τους θεωρούμε όλους παιδιά μας.
Αισθανόμαστε ότι όλοι μαζί είμαστε μία οικογένεια. Εάν καμία ημέρα δεν έρθουν έχουμε μεγάλη στενοχώρια. Κοιτάζω τον δρόμο να δω εάν έρχονται, γιατί ο ένας με τον άλλον έχουμε δεθεί τόσο, που μου λείπουν», σχολιάζει η Μ. Μακρόγιαννη.
«Από την πρώτη στιγμή με φώναζαν ?μαμά Μαρία?. Χωρίς να με ξέρουν ερχόντουσαν στην ταβέρνα και με αποκαλούσαν όλοι μαμά. Τους έχω αγκαλιάσει και για αυτό με φωνάζουν έτσι. Με αυτόν τον τρόπο δείχνουν την αγάπη και τον σεβασμό τους», προσθέτει.
 |
Συγκλονιστικές ιστορίες
Η ίδια έχει δεθεί τόσο με αυτούς τους ανθρώπους που οι ιστορίες φρίκης που έχουν βιώσει έρχονται ως εφιάλτης στα όνειρά της. «Πολλά βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ. Οταν ακούς για τα βάσανά τους δεν μπορείς να μένεις ασυγκίνητος. Οι ιστορίες τους με συγκλονίζουν. Τα σπίτια τους είναι βομβαρδισμένα και έχουν βιώσει πολύ πόνο», τονίζει η Μ. Μακρόγιαννη.
«Εχω δει μανάδες με τα μωρά τους αγκαλιά να έρχονται εδώ χωρίς κανέναν για να σωθούν. Ενας 14χρονος από το Αφγανιστάν ταξίδεψε ολομόναχος και τον προσέχαμε εμείς για τρεις μήνες σαν να είναι δικό μας παιδί. Τώρα φιλοξενείται σε στέγη για ασυνόδευτα παιδιά. Και ένα σωρό άλλα. Οταν βλέπεις αυτό το δράμα είναι δυνατόν να μένεις απαθής;», διερωτάται.
ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ
Της γύρισαν την πλάτη πολλοί συντοπίτες της
 |
Οι χιλιάδες εγκλωβισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες στη Σάμο δείχνουν με διάφορους τρόπους την ευγνωμοσύνη τους για τα όσα κάνει η «μαμά Μαρία» για εκείνους, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που κάνουν κίνηση να πληρώσουν για το φαγητό που τους προσφέρει. «Είναι πολύ αξιοπρεπείς άνθρωποι.
Κάποιοι μου δίνουν μερικά ευρώ για το φαγητό, αλλά ποτέ δεν τα παίρνω. Οταν προσφέρεις δεν υπάρχει χώρος για οικονομικό αντάλλαγμα. Μου φτιάχνουν, όμως, διάφορα πράγματα με τα χέρια τους και μου τα χαρίζουν», λέει η Μ. Μακρόγιαννη.
Πολλά από αυτά τα δώρα είναι ζωγραφιές, που αποτελούν το απόσταγμα της φρίκης, όπως αποτυπώνονται από μία παιδική ψυχή. «Τα παιδάκια μου που έρχονται εδώ μιλούν για όλα αυτά τα φρικτά πράγματα που έχουν βιώσει μέσα από τις ζωγραφιές τους. Μου τις χαρίζουν ως μία κίνηση αγάπης και τα βιώματά τους αποτυπώνονται επάνω σε αυτές. Τις μαζεύω όλες και τις φυλάω ως κάτι πολύτιμο», τονίζει.
Η στάση των Ελλήνων
Η Μαρία Μακρόγιαννη μαζί με τον σύντροφό της Μιχάλη Γεωργαλή άνοιξαν την αγκαλιά τους για χιλιάδες κατατρεγμένους. «Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι, και ο έχων βρώματα ομοίως ποιείτω», αναφέρεται στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, κάτι που οι δυο τους το έχουν ακολουθήσει στο έπακρον.
Η κίνηση τους αυτή, ωστόσο, δεν αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς συντοπίτες τους. Αντιθέτως, αρκετοί ήταν εκείνοι που τους σχολίασαν αρνητικά και τους γύρισαν την πλάτη. Οπως λέει στο «Εθνος» η ίδια, «το καλοκαίρι στην ταβέρνα δεν δουλέψαμε με Ελληνες. Δεν ερχόταν κανείς από τους ντόπιους γιατί έρχονταν οι πρόσφυγες. Ελεγαν διάφορα και με κατηγορούσαν ότι μαγειρεύω μόνο για αυτούς και ότι έχουμε μετατρέψει την ταβέρνα σε "Κρυφό Σχολειό"».
 |
«Στην αρχή στενοχωριόμουν. Ομως, τα σχόλιά τους πια δεν με αγγίζουν και αδιαφορώ. Εάν τους έλεγα κάτι θα ήταν να βοηθήσουν και εκείνοι, γιατί ο άνθρωπος πρέπει να βοηθάει τον άνθρωπο. Ολοι ένα κεφάλι, δύο χέρια και δύο πόδια δεν έχουμε; Τι μας πειράζει το χρώμα;», προσθέτει. Και μπορεί μία μερίδα της τοπικής κοινωνίας να έσπευσε να «καταδικάσει» τις πράξεις αγαθοεργίας του ζευγαριού, όμως κάποιοι αναγνώρισαν το έργο τους και τους τίμησαν.
Συγκεκριμένα τον περασμένο Ιούνιο ο Δήμος Σάμου και η Κεντρική Ενωση Δήμων Ελλάδος τους απένειμε «έπαινο τιμής» για την πολύτιμη συμβολή τους στη διαχείριση του Προσφυγικού. «Επρεπε να βοηθήσουμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε με όλες μας τις δυνάμεις και όσο μπορούμε, γιατί πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι. Η αγάπη που παίρνουμε είναι το μεγαλύτερο δώρο όλων», καταλήγει η Μ. Μακρόγιαννη.
ΕΥΛΑΜΠΙΑ ΡΕΒΗ
ethnos.gr
 |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου