Αρκετές αναρτήσεις κάναμε με επώνυμους. Σήμερα σκεφθήκαμε να αναρτήσουμε αυτή την εικόνα γιατί κάπου μέσα μας αισθανθήκαμε αυτή την ανάγκη. Πρόκειται για τον κ. Χρήστο Χρήστου που τον συναντήσαμε πριν λίγες μέρες στο λιοτόπι του, κάπου εκεί στο Ζυγό, καθισμένο κάτω από αυτή την ελιά να παίρνει δροσιά και ανάσες από μια κουραστική αγροτική και πολύ ζεστή ημέρα. Μια ζωή στη βιοπάλη και στο μεροκάματο, με σκαμμένο από τα χρόνια πρόσωπο, αισθάνεται τουλάχιστον υπερήφανος για την προσφορά του στην κοινωνία και την ανιδιοτελή ζωή του. Παρά τις φτώχειες που πέρασε και γενικά τη σκληρή ζωή που του επιφύλαξε η μοίρα του, ο κυρ Χρήστος, έχει πάντα ένα καλό λόγο να πει και σίγουρα θα κεράσει τσίπουρο από τις δικές του ζαμπέλες... Σίγουρα η ανθρωπιά όλων των φτωχών και ταλαιπωρημένων ανθρώπων εκφράζεται κάπως έτσι και το ζητούμενο είναι αν η νεόπλουτη σημερινή κοινωνία μας θα ξαναβρεί έστω και στο ελάχιστο ένα είδος ανθρωπιάς ή καλοσύνης...
Σχόλιο-φώτο: Νίκος Κοντογιώργος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου