Μας νικήσανε τ’ αγριογούρουνα;
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ του ΚΩΣΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (Ζεύκι - Βαθύκαμπος)
ΠΡΟΣ: - Α.ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ - Β. ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΙΚΟ ΑΡΜΟΔΙΟ
Σε τούτο τον τόπο μας, στα ριζά των Τζουμέρκων, αντιμετωπίσαμε στα
νεώτερα χρόνια, πολλές φορές, την απειλή της εγκατάλειψης. Πρώτα ο
πόλεμος, ύστερα η μετανάστευση, αργότερα η αστυφιλία…
Βαριά τραυματισμένοι βγαίναμε κάθε φορά, αλλά στο τέλος κάτι καταφέρναμε να κρατήσουμε. Έστω ένα μικρό δείγμα, έναν οριακό πληθυσμό, που υποδήλωνε όμως με σαφήνεια ότι το χωριό μας δε χάθηκε, δεν εγκαταλείφθηκε τελείως.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, είναι αρκετοί αυτοί που φοβήθηκαν ότι οι νέοι μας δεν θα ξαναπατήσουνε πια σε τούτα τα μέρη. Θα τους κρατήσουνε μακριά οι σειρήνες του εύκολου πλουτισμού και της πλαστής ευζωίας. Κι όμως, ακόμα και τότε, μια μικρή σπίθα σιγόκαιγε και κράταγε ζωντανή την ελπίδα. Βλέπαμε τις διακοπές που γέμιζε το χωριό μας με νέους και παίρναμε κουράγιο….
Τα τελευταία χρόνια, με την οικονομική κρίση, ελπίσαμε περισσότερο. Είπαμε ότι ήρθε η ώρα να δούνε οι νέοι μας τούτη τη γη με άλλο μάτι. Ότι αξίζει να ξανασυνδεθούνε με τούτα τα χώματα και να καλλιεργήσουνε τη γη καλύτερα. Δε δικαιωθήκαμε, όσο το πιστεύαμε. Έρχονται όμως κάποιες μικρές, σκόρπιες προσπάθειες που ξαναφουντώνουν την ελπίδα. Ανθίζει ξανά η αισιοδοξία. Θέλει υπομονή και επιμονή. Δεν είναι εύκολος ούτε ο τόπος μας ούτε οι καιροί που ζούμε…
Τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζουμε μια νέα απειλή, τα αγριογούρουνα,
που κατάντησε πιο δύσκολη από κάθε άλλη. Πριν ακόμα από 2-3 χρόνια
λέγαμε: «Δε βαριέσαι… Τα πετεινά του ουρανού και τα ζουλάπια της
φύσης από το γεωργό θα φάνε. Θα πάρουν κι αυτά το μερίδιό τους.»
Όμως φέτος η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Ολόκληρα στρέμματα με καλαμπόκι ή σταφύλια καταστρέφονται τελείως.
Τον Αύγουστο που κυκλοφορούσε ακόμα αρκετός κόσμος στο χωριό μας μπαίνανε στα χωράφια και στις καλλιέργειες. Τώρα, το Σεπτέμβρη, που αραίωσε ο κόσμος μπαίνουν και στις αυλές των σπιτιών μας. Ούτε φώτα φοβούνται ούτε «κανονάκια» που παράγουν έντονο ήχο ούτε σκυλιά ούτε τίποτα.
Δεν αφήνουν καλλιέργεια για καλλιέργεια. Στρέμματα ολόκληρα με καλαμπόκι ή σταφύλια μπορούν να τα αφανίσουν σε 1-2 βραδιές. Οι λιγοστοί κάτοικοι περιφέρονται τα βράδια χτυπώντας τενεκέδες στα χωράφια τους με απόγνωση μπας και τα φοβίσουν. Εις μάτην όμως είναι όλα αυτά. Αυτή η νέα απειλή μοιάζει να μη μπορεί να αντιμετωπιστεί…
Απευθύνουμε έκκληση προς κάθε αρμόδιο: Κάντε κάτι… Βοηθήστε μας με κάποιο τρόπο.
Επικηρύξτε τα ή κάντε ό,τι άλλο νομίζετε καλύτερο . Η αύξησή τους και μοιραία η ζημιά που προκαλούν χρόνο με το χρόνο αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Είμαστε στα πρόθυρα της απελπισίας. Ή να πάρουμε τις καραμπίνες μπας και τα κρατήσουμε σε απόσταση ή να πούμε αυτό που δεν κατάφεραν άλλες καταστάσεις , εδώ και χρόνια: «Τελικά νικηθήκαμε από τ’ αγριορούρουνα»!
Υ.Γ. Προς αρμόδιους θηροφυλακής:
Τον Αύγουστο περιφερόταν στα χωριά μας τζιπ της θηροφυλακής για να αποτρέψει τους κατοίκους από το να στήνουν παγίδες να πιάσουν κανένα αγριογούρουνο και να αποτρέψουνε την καταστροφή των κήπων τους. Καλά έκαναν και με τη νομιμότητα είμαστε. Αλλά , βρε παλικάρια , τώρα που χειροτέρεψαν τα πράγματα, μήπως έχετε κανένα τζιπάκι να στείλετε να προστατέψει εμάς και τις σοδιές μας από τα αγριογούρουνα;
Βαριά τραυματισμένοι βγαίναμε κάθε φορά, αλλά στο τέλος κάτι καταφέρναμε να κρατήσουμε. Έστω ένα μικρό δείγμα, έναν οριακό πληθυσμό, που υποδήλωνε όμως με σαφήνεια ότι το χωριό μας δε χάθηκε, δεν εγκαταλείφθηκε τελείως.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, είναι αρκετοί αυτοί που φοβήθηκαν ότι οι νέοι μας δεν θα ξαναπατήσουνε πια σε τούτα τα μέρη. Θα τους κρατήσουνε μακριά οι σειρήνες του εύκολου πλουτισμού και της πλαστής ευζωίας. Κι όμως, ακόμα και τότε, μια μικρή σπίθα σιγόκαιγε και κράταγε ζωντανή την ελπίδα. Βλέπαμε τις διακοπές που γέμιζε το χωριό μας με νέους και παίρναμε κουράγιο….
Τα τελευταία χρόνια, με την οικονομική κρίση, ελπίσαμε περισσότερο. Είπαμε ότι ήρθε η ώρα να δούνε οι νέοι μας τούτη τη γη με άλλο μάτι. Ότι αξίζει να ξανασυνδεθούνε με τούτα τα χώματα και να καλλιεργήσουνε τη γη καλύτερα. Δε δικαιωθήκαμε, όσο το πιστεύαμε. Έρχονται όμως κάποιες μικρές, σκόρπιες προσπάθειες που ξαναφουντώνουν την ελπίδα. Ανθίζει ξανά η αισιοδοξία. Θέλει υπομονή και επιμονή. Δεν είναι εύκολος ούτε ο τόπος μας ούτε οι καιροί που ζούμε…
Όμως φέτος η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Ολόκληρα στρέμματα με καλαμπόκι ή σταφύλια καταστρέφονται τελείως.
Τον Αύγουστο που κυκλοφορούσε ακόμα αρκετός κόσμος στο χωριό μας μπαίνανε στα χωράφια και στις καλλιέργειες. Τώρα, το Σεπτέμβρη, που αραίωσε ο κόσμος μπαίνουν και στις αυλές των σπιτιών μας. Ούτε φώτα φοβούνται ούτε «κανονάκια» που παράγουν έντονο ήχο ούτε σκυλιά ούτε τίποτα.
Δεν αφήνουν καλλιέργεια για καλλιέργεια. Στρέμματα ολόκληρα με καλαμπόκι ή σταφύλια μπορούν να τα αφανίσουν σε 1-2 βραδιές. Οι λιγοστοί κάτοικοι περιφέρονται τα βράδια χτυπώντας τενεκέδες στα χωράφια τους με απόγνωση μπας και τα φοβίσουν. Εις μάτην όμως είναι όλα αυτά. Αυτή η νέα απειλή μοιάζει να μη μπορεί να αντιμετωπιστεί…
Απευθύνουμε έκκληση προς κάθε αρμόδιο: Κάντε κάτι… Βοηθήστε μας με κάποιο τρόπο.
Επικηρύξτε τα ή κάντε ό,τι άλλο νομίζετε καλύτερο . Η αύξησή τους και μοιραία η ζημιά που προκαλούν χρόνο με το χρόνο αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Είμαστε στα πρόθυρα της απελπισίας. Ή να πάρουμε τις καραμπίνες μπας και τα κρατήσουμε σε απόσταση ή να πούμε αυτό που δεν κατάφεραν άλλες καταστάσεις , εδώ και χρόνια: «Τελικά νικηθήκαμε από τ’ αγριορούρουνα»!
Υ.Γ. Προς αρμόδιους θηροφυλακής:
Τον Αύγουστο περιφερόταν στα χωριά μας τζιπ της θηροφυλακής για να αποτρέψει τους κατοίκους από το να στήνουν παγίδες να πιάσουν κανένα αγριογούρουνο και να αποτρέψουνε την καταστροφή των κήπων τους. Καλά έκαναν και με τη νομιμότητα είμαστε. Αλλά , βρε παλικάρια , τώρα που χειροτέρεψαν τα πράγματα, μήπως έχετε κανένα τζιπάκι να στείλετε να προστατέψει εμάς και τις σοδιές μας από τα αγριογούρουνα;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου