Μια φορά κι ένα κουτάβι…

Πφφ άλλη μια ιστορία για σκυλιά… Ποιος ξέρει τι βαρεμένος φιλόζωος θα την έγραψε… Θα’ ναι κανένας γραφικός αργόσχολος που δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει και ασχολείται με τα ζώα.

Κείμενο της Δικηγόρου Δήμητρας Κατσαρού

Μα καλά είναι δυνατόν με τέτοια κρίση να ασχολούμαστε με τα σκυλιά και τα γατιά; Εδώ δεν έχουμε να φάμε! Καλά δε λέω; Όχι, δεν τα λέω καλά. Δεν συμμεριζόμαστε όλοι τις παραπάνω απόψεις.



Ευτυχώς για τα ζώα, ευτυχώς και για τους ανθρώπους. Γιατί τα «σκυλιά και τα γατιά» ανέκαθεν συνυπήρχαν με τον άνθρωπο και τον συντρόφευαν. Και γιατί με ένα μαγικό και κατά κάποιους παράξενο τρόπο, αυτοί που αγαπούν τα ζώα τις περισσότερες φορές αγαπούν και σέβονται και τους ανθρώπους. Μολονότι οι τελευταίοι δεν το αξίζουν πάντα. Οπότε όχι, δεν είναι άλλη μια ιστορία για σκυλιά. Είναι μια ιστορία και για αυτά και για μας.

Την περασμένη εβδομάδα, ένα πρωινό, άκουσα κοντά στην αυλόπορτα ένα σιγανό κλάμα. Πίσω από μια μεγάλη γλάστρα κρυβόταν ένα άσπρο- καφετί κουτάβι. Ο δικός μου σκύλος άρχιζε να γαυγίζει απορημένος. Κάποιος καλός άνθρωπος θεώρησε συμβατό με τη συνείδησή του να πετάξει στον κήπο μας ένα μωρό.

Φαντάστηκε ότι θα απεκδύετο της ευθύνης να μεριμνήσει για τη ζωούλα αυτή και ότι στην οικογένειά μου ως φιλόζωοι, θα το κρατούσαμε. Λόγω της ζωηρότατης ιδιοσυγκρασίας του σκύλου μου αλλά και με την ιδέα ότι θα υιοθετηθεί ενδεχομένως πιο σύντομα, απευθυνθήκαμε στη Φιλοζωική Εταιρία της Άρτας.

Είχαμε ήδη γνώση του έργου που επιτελούν υπέρ των αδεσπότων και πράγματι η βοήθειά τους υπήρξε σημαντική. Λόγω του μεγάλου αριθμού αδεσπότων που είχαν ήδη μαζευτεί στη Φιλοζωική, κατευθυνθήκαμε στο Δημοτικό Καταφύγιο Ζώων, ελπίζοντας στο μεταξύ τα κοινωνικά δίκτυα -έμψυχα και άψυχα- να διαδώσουν γρήγορα την είδηση για την ανάγκη υιοθεσίας του μικρού.

Φτάνοντας έξω από το Καταφύγιο άκουσα επίμονα και πολυπληθή γαυγίσματα από τους κατοίκους του. Δίστασα να μπω γιατί φοβήθηκα για το τι θα αντίκρυζα. Αυτό που είδα ήταν δεκάδες σκυλιά χωρισμένα σε κλουβιά και σε ένα ξεχωριστό και υγρό υπόγειο μέσα σε μια κούτα, μια χούφτα κουτάβια. Οι μουσουδίτσες στριμώχτηκαν στα κάγκελα για να πάρουν το χάδι μου και προσπάθησα να μην απογοητεύσω καμία.

Η αλήθεια είναι ότι αγνοούσα πλήρως ότι ο Δήμος έχει δημιουργήσει Καταφύγιο για τα ζώα, έξω από το Χανόπουλο. Μα και όσοι άκουσαν για το πρωινό μου δωράκι εξεπλάγησαν και αυτοί που υπάρχει το μέρος αυτό.

Το μόνο που γνώριζα είναι ότι ο Δήμος είχε τοποθετήσει σε διάφορα σημεία της πόλης ταΐστρες και ποτίστρες για τα αδέσποτα. Όπως έμαθα δε προσφάτως, οι περισσότερες ταΐστρες ξηλώθηκαν από «αγαθούς» συμπολίτες μας, των οποίων προσεβλήθη προφανώς το κοινόν αίσθημα με το να μην αφήνονται τα ζώα να πεθάνουν από ασιτία.

Τα σκυλιά ταΐζονται από υπάλληλο του Δήμου ο οποίος μένει ως το μεσημέρι. Το σαββατοκύριακο όμως δεν πηγαίνει κανείς εκεί και τα ζώα ταΐζονται πια τη Δευτέρα. Το Καταφύγιο, όπως προβλέπεται, δημιουργήθηκε για να κρατά τα ζώα για λίγες εβδομάδες, να τα στειρώνει, να τα αποπαρασιτώνει και κατόπιν να τα αφήνει ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον.

Οι κάτοικοι της πόλης μας όμως παραπονιούνται για την ύπαρξη των αδεσπότων και έχουν την απαίτηση ο Δήμος και η Φιλοζωική να τα εξαφανίσουν μαγικά. Εναλλακτικά; Ναι να κυκλοφορούν τα σκυλιά αλλά να μην περπατάνε/τρέχουν κοντά σε κόσμο, να μην πεινάνε και παίρνουν από πίσω όποιον τρώει κάτι, να μη γαυγίζουν, να μη μας κοιτάνε και φοβόμαστε, να μην κουνάνε την ουρά τους να μην…. Κοντολογίς να μην είναι σκυλιά αλλά διακοσμητικά, κάτι σαν εικαστική παρέμβαση ας πούμε!

Προς απογοήτευση των καλών αυτών ανθρώπων, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Προς ενημέρωσή τους επίσης, η συσσώρευση τόσων ζώων σε μη φυσικό περιβάλλον για άγνωστο χρονικό διάστημα, πέραν του ότι είναι αντίθετη στη φύση τους αφού τα σκυλιά είναι ζώα κοινωνικά, ευνοεί την ανάπτυξη ασθενειών όπως η γαστρεντερίτιδα (που είναι μοιραία στα κουτάβια).

 Όσο και αν κάποιοι καθησυχάζονται λοιπόν ότι δεν κινδυνεύουν από τους Λάννιστερ του ζωικού βασιλείου, πολλοί άλλοι θλίβονται με τη σκέψη ότι κάποια πλάσματα υποσιτίζονται φυλακισμένα σε κλουβιά. «Non grata», επικηρυγμένα και εξοστρακισμένα επειδή είχαν την ατυχία να έχουν 4 και όχι 2 πόδια και ουρά αντί για μιλιά.

Στο στόμα όλων «να φροντίσει η Πολιτεία για αυτά, το Κράτος, ο Δήμος, ο γείτονας, κάποιος άλλος…» Κάποιος αλλά όχι εγώ σωστά; Και το κράτος ποιο είναι; Ο Δήμος ποιος είναι; Όλοι εμείς είμαστε. Όχι κάποιος τρομερός και επιβλητικός Λεβιάθαν, παρά εμείς οι ίδιοι. Όσο και να μας δυσαρεστεί πρέπει και εμείς να συνδράμουμε για να ζούμε σε μια πόλη που να μας αρέσει.

Αυτός ο «άλλος» που συνέχεια επικαλούμαστε, είμαστε εμείς. Εμείς που δεν βασανίζουμε και δεν φολιάζουμε τα ζώα.

Εμείς που δεν εγκαταλείπουμε ζωάκια επειδή τα βαρεθήκαμε ή επειδή δεν στειρώσαμε το σκύλο μας και γέννησε κουτάβια. Εμείς που δεν αφήνουμε τα σκυλιά μας μονίμως έξω λυτά ανεξαρτήτως καιρού, να γαυγίζουν όλη νύχτα. Εμείς που δεν ξηλώνουμε τις ταΐστρες τη νύχτα που δεν βλέπει κανείς. Εμείς που δεν τρέχουμε τρομαγμένοι όταν μας πλησιάζουν σκυλιά στο δρόμο. Εμείς που δεν βαυκαλιζόμαστε ότι όλα είναι καλά αν είναι μακριά μας, ενώ είναι τόσο μα τόσο κοντά.

Το κουταβάκι που βρήκα υιοθετήθηκε από μια οικογένεια με ένα μικρό κοριτσάκι. Τους έδωσε μεγάλη χαρά. Τρεις μέρες αργότερα, προς μεγάλη μας λύπη πέθανε από γαστρεντερίτιδα.

Δεν είναι ανάγκη να γίνονται έτσι τα πράγματα. Δεν πρέπει να νιώθουμε ντροπή να βοηθήσουμε αυτόν που έχει την ανάγκη μας, άνθρωπο ή ζώο, φοβούμενοι ότι θα χαρακτηριστούμε αναίσθητοι στην κρίση της εποχής μας και στα προβλήματα των άλλων.

Ντροπή είναι να βασανίζουμε πλάσματα που δε φταίνε. Ντροπή είναι η αδράνεια, η σιωπή και η ανοχή. Κι επειδή ντρεπόμαστε για πολλά αυτούς τους ζοφερούς καιρούς, προτείνω να κάνουμε κάτι που θα μας βοηθήσει να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι.

Δήμητρα Κατσαρού 
Δικηγόρος