Τον Ποιητή!!

Η ομορφιά. Ο κήπος του σπιτιού είχε καθαρά δυτική κλίση και κατεύθυνση.

Η ομορφιά του σπιτιού και του τοπίου γύρω της βρισκόταν στο αποκορύφωμά της αυτό το καλοκαίρι.

Κείμενο Κώστας Τραχανάς

Η πανέμορφη , απεριόριστη μέχρι τον Κόλπο, θέα ,δημιουργούσε την αίσθηση ότι όλα όσα περιέκλειε -ο ουρανός, τα σύννεφα, η γη , τα δέντρα, τα φυτά, τα λουλούδια, οι κεραμιδένιες στέγες, οι άνθρωποι- ανήκαν στο βασίλειο των ονείρων. 

Τίποτα δεν περιόριζε την κυριαρχία της, εκτός από τα σύννεφα που μαζεύονταν στον ουρανό, κάποιο περαστικό πουλί, ο απέναντι καταπράσινος λόφος.

Τα πάντα γύρω από τον κήπο υπήρχαν απλώς και μόνο για να υπηρετήσουν αυτό που παιζόταν μπροστά στα μάτια μας, που αποτελούσε το κέντρο, τον πυρήνα του σύμπαντος, στην κυριολεξία.

Ο τόπος μεταμορφωνόταν σε ένα τεράστιο  αμφιθέατρο , με την οικία στη θέση των κερκίδων και την πόλη και τον γαλαζοπράσινο ποταμό σε μια απέραντη σκηνή, όπου τα σύννεφα εκτελούσαν τις εκπληκτικές χορογραφίες τους.

Δεν αρθρώσαμε λέξη, χαμένοι στις εικόνες του τοπίου, ήταν βέβαιο ότι αγγίζαμε τα όρια μιας απαράμιλλα όμορφης στιγμής.

Χωθήκαμε τόσο βαθιά στον κόσμο των ονείρων μας ,που κοντέψανε  να ξεχυθούν στην πραγματικότητα και να μας παρασύρουν σαν πλημμύρα…

Η εκτεταμένη πεδιάδα φέγγιζε αμυδρά.

Ο βραδινός αέρας ήταν ζεστός.

Τα δέντρα κύκλωναν τον πανέμορφο κήπο. Τον κήπο με το περήφανο γέρικο πουρνάρι.

Ένας κήπος με πεύκα, κουτσουπιές, κερασιές, κουμαριές, δάφνες ,λωτούς και ελιές. Πολλές συκιές φορτωμένες με πανέμορφα σύκα. Μοσχομυριστή ζαμπέλα.

Όλα τα δέντρα του κήπου έδιναν την εντύπωση ότι πάσχιζαν να αγγίξουν τον ουρανό, παρακαλώντας τον να καθαρίσει από σύννεφα.

Μια σειρά λουλούδια έσφυζαν στον κήπο. Κατακίτρινα λουλούδια , μωβ λουλούδια, λευκά λουλούδια, βυσσινιά κι άσπρα άνθη .

Θάμνοι, δάφνες, βασιλικοί, αθάνατοι, λαχανικά.  

Αχνοπράσινα τα φύλλα των κλαδιών της ελιάς και της λεμονιάς,  γεμάτα αγκάθια οι φουντωτές ροδιές,  σκούρες οι πράσινες κορφές των πεύκων.

Το γρασίδι στα πόδια μας ήταν γεμάτο λουλούδια. Τα λουλούδια αναρριγούσαν στο φύσημα του ανέμου.

Το παραπέτασμα των νεαρών πεύκων και ελιών που υπήρχαν πίσω από το γιγαντιαίο πουρνάρι, δεν ήταν αρκετά πυκνό, κι έτσι βλέπαμε ψηλά τον πλατύ, γλυκό, φωτεινό ουρανό. Το εκτυφλωτικό  χρώμα του ουρανού έλουσε τα πρόσωπά μας και εμείς κοιτάζαμε με θαυμασμό τα σκόρπια σύννεφα, που διακρίνονταν ανάμεσα στα κλαδιά , σχηματίζοντας ένα περίπλοκο άλικο σχέδιο.

Κάθε σύννεφο, που πλησίαζε τον λόφο του σπιτιού έπαιρνε ένα άλικο, βυσσινί, πορτοκαλί , ανοιχτό πράσινο χρώμα και κάτω από την ένταση της στιγμής , χλόμιαζε πριν πάρει την καινούργια του απόχρωση.

 Ένα όμορφο τοπίο κάτω από τον ουρανό του Αυγούστου.

Τι όμορφος κήπος!!

Η ομορφιά μας απορροφούσε ολότελα.

Ένα μεγάλο κοπάδι αγριόπαπιες σε σχηματισμό περάσανε πάνω από τα κλαδιά των πεύκων, πετούσανε προς τον απέναντι χαμηλό λόφο. Καθώς φτεροκοπούσαν φρενιασμένα, είδαμε τις μικρές , επίπεδες κοιλιές τους να αστράφτουν στον καθαρό καλοκαιρινό αέρα, και τα μεταξένια πούπουλα των φτερών τους.

Αδιάκοπα κελαηδίσματα των πουλιών γέμιζαν τον αχνογάλανο ουρανό.

Ένα μικρό πουλί πηδά από κλαδί σε κλαδί μιας βαρυφορτωμένης συκιάς. Είναι  συκοφάγος.

Μια μέλισσα επιθεωρούσε ένα  μαύρο τσαμπί σταφύλια.

Το ηλιοβασίλεμα ήταν απίστευτα όμορφο.

Σιγά σιγά ο ουρανός πάνω από τα κεφάλια μας,  γέμισε άστρα, που φεγγοβολούσε από τη λάμψη του Γαλαξία. Τα αμέτρητα άστρα ψηλά στον ουρανό μας μάγεψαν. Ανάμεσα στα λίγα σύννεφα, ξεχώρισε ένα αχνό φεγγαροβόλημα .

Ο νυχτερινός ουρανός είχε χάσει το συνηθισμένο του λουλακί και είχε πάρει μια θολή απόχρωση πορφυρού ανάκατου με γκρίζο.

Βραδινή δροσιά του γρασιδιού και ένα βουητό των εντόμων γύρω μας, αληθινή χορωδία.

Αυτό που ακούγαμε εκείνη τη στιγμή ήταν μια βαθιά, απόλυτη σιγή.

Έσπασε τη σιωπή μόνο το χουχούτισμα της κουκουβάγιας και από μακριά τα νυχτοπούλια που έστελναν τις κραυγές τους.  Σαν μουσική φλογέρας πλησίαζε ολοένα από τον κόλπο, η  βοή του κρύου, νυχτερινού ανέμου.

Τα φώτα της μικρής πόλης σχημάτιζαν ένα στερεό σώμα. Η λάμψη των προβολέων των αυτοκινήτων ,στην καινούργια οδό ,φώτιζαν την νύχτα.

Το μικρό θέατρο δέσποζε μέσα στο σκοτάδι. Η ομορφιά του ήταν ανυπέρβλητη.  

Ένα σπάνιο έργο τέχνης, που το έβγαλαν σε κοινή θέα.

Μπορούσαμε να χαρούμε δύο κόσμους-το καθαρό μωβ του δειλινού και τη γεμάτη άστρα νύχτα.

Στεκόμαστε στη μια πλευρά και η ομορφιά στην άλλη.

Η ομορφιά ήταν κάτι που μπορούσαμε να αγγίξουμε με τα δάχτυλά μας, που η αντανάκλασή της ήταν σαφής στα μάτια μας.

Όμορφο δειλινό. Σε όλη τη ζωή μας μπορεί να μη ζήσουμε πολλά σαν αυτό …τόσο τέλεια.

Τι άλλο μπορεί να επιθυμήσει κανείς μια μέρα σαν αυτή ;

Η γνώση.

Τα ανθρώπινα όντα κατέχουν το όπλο της γνώσης, για να κάνουν τη ζωή τους ανεκτή. Για τα ζώα , τέτοιου είδους πράγματα δεν είναι απαραίτητα. Τα ζώα δεν χρειάζονται τη γνώση για να αντέξουν τη ζωή. Οι άνθρωποι με τη γνώση μπορούν να μεταβάλουν τούτο το αφόρητο στοιχείο της ζωής σε όπλο.

Η ομορφιά αυτού του κόσμου πρέπει να κοιμάται και ο ύπνος της να προστατεύεται από τη γνώση. Η γνώση είναι η θάλασσα της ανθρωπότητας, το ανοιχτό πεδίο της ανθρωπότητας, η γενικευμένη θέση της ανθρώπινης ύπαρξης. 

Η ομορφιά είναι μια ψευδαίσθηση αυτού που απομένει, του υπέρμετρου που εναποτίθεται στη γνώση. Είναι μια χίμαιρα του άλλου τρόπου για να ανεχθείς τη ζωή. Θα έλεγε κανείς ότι, δεν υπάρχει τίποτε σαν την ομορφιά. 

Αυτό που ισχυροποιεί τόσο την αυταπάτη, που της μεταβιβάζει τέτοια δύναμη πραγματικότητας, είναι ακριβώς η γνώση. Από το πάντρεμα του όμορφου και της γνώσης , κάτι γεννιέται. Κάτι σαν εφήμερη υπόσταση. Γεννιέται όμως. Και αυτό το κάτι είναι ότι οι άνθρωποι αποκαλούν τέχνη.

Η τέχνη.

Ποιητική συλλογή «Είναι-Being» του Αρτινού Δημήτρη Βίκτωρ Εκδόσεις Γαβριηλίδης.

Ο χρόνος.

Παρασκευή 21 Αυγούστου ώρα 8.οο μ.μ.

Ο τόπος.

Βλαχέρνα . Προβλήθηκε σε οθόνη , η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής«Είναι-Being», που έγινε τον περασμένο Μάιο ,στην Αθήνα, στο «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης». 

Η προβολή έγινε  στο θέατρο «Ποέμα», στον κήπο της οικίας του φωτογράφου-κινηματογραφιστή Βασίλη Γκανιάτσα.  

Η οικία αυτή είναι ένα μουσείο φωτογραφικών και κινηματογραφικών μηχανών (υπάρχουν οι κινηματογραφικές μηχανές των παλαιών κινηματογράφων Παλλάς, Φαντασία και Ορφέας).

Απήγγειλαν οι ηθοποιοί : Νένα Μεντή, Κωνσταντίνος Τζούμας , η μεγάλη ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και ο Δημήτρης Βίκτωρ. Συντόνιζε και σχολίαζε ο μουσικοσυνθέτης Σπύρος Βλασσόπουλος.

Η φωνή αυτών που απήγγειλαν ήταν  καθαρή και όμορφη, χωρίς κανένα σφίξιμο, εκτελώντας τέλεια το καθήκον, που τους εμπιστεύτηκαν.

Θάμπωσε η διαύγεια των φωνών τους.

Κρυστάλλινες φωνές.

Ούτε ένα βήξιμο δεν τάραξε τη σιωπή στο ακροατήριο. Ούτε μια φορά αυτοί που απήγγειλαν τα ποιήματα δεν επιχείρησαν να εντυπωσιάσουν ή να αποσπάσουν την προσοχή των ακροατών-θεατών σε βάρος των ίδιων των ποιημάτων.

Οι θεατές.

Εβδομήντα Αρτινοί και Αρτινές απήλαυσαν μια καταπληκτική ποιητική βραδιά. Ακόμη και το τραγούδι των τζιτζικιών, χαμήλωνε  από την μυσταγωγία.

Ένας ύμνος στην Τέχνη.

Ο ποιητής.

«Ό,τι αγαπάς μοιράσου το./Ό,τι εμπνέεσαι επίσης. Ό, τι κρατάς εντός δεν έχει αξία./Κανείς στον κόπο δε θα  μπει/ν’ ανιχνεύσει τις ακριβές σιωπές σου./Τα μέρη των νεκρών βρίθουν από ταλέντα/που ανοήτως σιώπησαν όταν κτυπούσε η ώρα/και δεν σπινθηροβόλησαν στο χρόνο/στην κορυφή και τη στιγμή εγκαίρως».

Ένα μεγάλο ποιητικό αστέρι ανέτειλε στην πόλη μας. Ο Δημήτρης Βίκτωρ.

Χειροκροτείστε τον Ποιητή!!