Δύο ανάδοχες μητέρες μιλούν για την εμπειρία τους

«Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ»  

Για το συναίσθημα αλλά και τα πρακτικά προβλήματα της αναδοχής μίλησαν σε ημερίδα που διοργάνωσε το Κέντρο Κοινωνικής Πρόνοιας Κεντρικής Μακεδονίας, δύο γυναίκες που έχουν προσωπική εμπειρία 



«Το συναίσθημα της ανάδοχης μητέρας είναι πιο δυνατό απ' ό,τι της βιολογικής, ίσως γιατί το παιδί σε έχει περισσότερο ανάγκη». Τα λόγια αυτά ανήκουν σε μια γυναίκα που δεν δίστασε να εντάξει στην πολυμελή της οικογένεια ένα αγοράκι, που η μητέρα του αδυνατούσε να κρατήσει.

Η Ιωάννα Χριστομάνου είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών και πριν από τρία χρόνια συνάντησε στο συμβολαιογραφικό της γραφείο, μία 63χρονη η οποία, μαζί με την βιολογική μητέρα ενός μωρού, θέλησαν να υπογράψουν την συμβολαιογραφική πράξη προσωρινής ανάθεσης κηδεμονίας του μωρού, διότι η μητέρα ήταν χρήστης ναρκωτικών και με ηπατίτιδα c.

"Να σημειωθεί ότι η μητέρα, ενώ προσπάθησε να δώσει το αγοράκι για υιοθεσία, αυτό δεν έγινε αποδεκτό από τους υποψήφιους θετούς γονείς, λόγω της ηπατίτιδας και τελικά βρήκε την 63χρονη για να αναλάβει το παιδί" λέει η κ. Χριστομάνου.

Η ίδια ωστόσο, όταν βρέθηκε μπροστά σε αυτή την κατάσταση, προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει την 63χρονη στο μεγάλωμα του παιδιού, "χωρίς δεύτερη σκέψη", όπως λέει, "αψηφώντας τον κίνδυνο από την ηπατίτιδα και χωρίς να ρωτήσω τα παιδιά μου, τα οποία στην αρχή είχαν πολύ αρνητική στάση".

Το παιδάκι διαπιστώθηκε, έπειτα από εξετάσεις, ότι δεν νοσούσε από ηπατίτιδα και μεγαλώνει πλέον στο σπίτι της κ. Χριστομάνου, ενώ τα Σαββατοκύριακα μένει στη "γιαγιά" του, την 63χρονη γυναίκα που έχει αναλάβει την κηδεμονία του.

"Η εμπειρία μου γενικά ως ανάδοχη μητέρα είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί στην ζωή μου και εύχομαι να μπορέσουν και άλλες μητέρες να έχουν την εμπειρία αυτή στη ζωή τους. Για μένα, η αναδοχή είναι δώρο θεού και θέλει δύναμη ψυχής" καταλήγει η κ. Χριστομάνου.

Διαφορετική εμπειρία είχε η Stephanie Wehrheim, Γαλλίδα στην καταγωγή, αλλά εγκατεστημένη τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα.

"Ήμουν εθελόντρια σε ίδρυμα στη Θεσσαλονίκη και επειδή με ενδιέφερε ο ρόλος της αναδοχής, αποφάσισα να το προχωρήσω με ένα αγοράκι 11 μηνών. Βέβαια, η ιστορία για μένα είχε αίσιο τέλος, αφού οι γονείς αποφάσισαν να το δώσουν για υιοθεσία και έτσι το υιοθέτησα, αλλά όταν το πήρα, ήξερα ότι η αναδοχή έχει εκ των πραγμάτων, ημερομηνία λήξης" λέει η κ. Wehrheim.

Όπως συμπληρώνει, όποιος ενδιαφέρεται για αναδοχή θα πρέπει να γνωρίζει, ότι "δεν πρόκειται για αντικατάσταση του γονιού αλλά για μια άλλη, ιδιαίτερη σχέση".
"Πρέπει πάντα να έχεις στο μυαλό σου ότι το παιδί θα φύγει κάποια στιγμή από σένα, αλλά εσύ θα έχεις κάνει ό,τι μπορείς για να το βοηθήσεις. Βέβαια, εγώ σας μιλάω εκ του ασφαλούς, αφού τελικά εγώ το υιοθέτησα και δεν ξέρω πώς θα ήμουν, αν αναγκαζόμουν να το επιστρέψω" παραδέχεται.

Πηγή: ΑΜΠΕ
 ethnos.gr