Ηλιούπολη: Θερμό χειροκρότημα για το "Γεφύρι της Άρτας"

Κείμενο και φώτο του Νίκου Τσιαμτσίκα

Βλέποντας τον Βασίλη Γκανιάτσα περιτριγυρισμένο από όλους αυτούς τους αρτινούς και Ηπειρώτες της Αθήνας, αμέσως μετά το θερμό χειροκρότημα που έσειε για ώρα την αίθουσα που προβλήθηκε το ντοκυμοντέρ του για το Γιοφύρι της Άρτας, συνειδητοποίησα πόσο υπέροχο είναι να αποδίδονται σ' αυτόν το σεμνό αρτινό , γνήσιο καλλιτέχνη, οι τιμές που του αρμόζουν.

Ενός φωτογράφου και κινηματογραφιστή που αφιέρωσε ολόκληρη την ζωή του καταγράφοντας υπομονετικά και χωρίς ιδιοτέλειες, με λεπτομέρειες την καθημερινότητα αλλά και τις σημαντικότερες στιγμές της Άρτας.

Ο άνθρωπος είναι ενα ολοζώντανο αρχείο για την περιοχή κι αυτό αξιοποιήθηκε με τον καλύτερο τρόπο στο ντοκυμοντέρ που παρουσίασε στο ενθουσιασμένο κοινό που τον αποθέωσε στην Αθήνα.

Παρακολουθώντας όρθιοι, δίπλα του, στην κατάμεστη αίθουσα, την πραγματική ιστορία του γεφυριού, όχι τυπικότητες ή πασίγνωστες ιστορίες και μύθους.

Απίστευτα ντοκουμέντα, φοβερές φωτογραφίες, μαρτυρίες απο ανθρώπους κλειδιά, σε μια ιστορία που θα μπορούσε άνετα να μεταφερθεί στον κινηματογράφο απο χουλιγουντιανούς αστέρες. (Να μια καλή ιδέα).

Ο έρωτας του γερμανού λοχαγού με τη δικτυωμένη με την αντίσταση υπηρέτρια του ξενοδοχείου, η παγίδευση του ιστορικού μνημείου με εκρηκτικά, η δολοφονία των πρωτεργατών απο αντάρτες και ΕΣ-ΕΣ, μέχρι και η σύγχρονη ιστορία με τα Γκανιατσάκια που έσωσαν το γεφύρι αποκαλύπτοντας τη ζημιά που του έκανε το φράγμα Πουρνάρι.

Θα μπορούσα να γράφω μέρες, για τα μαστόρικα κινηματογραφικά του πλάνα με τη θρυλική Aaton, για την αμεσότητα και απλοϊκότητα των κειμένων και της αφήγησης, για το πολύτιμο αρχειακό υλικό που χρησιμοποιήθηκε.

Θα πω μόνο ενα : Ο γιός μου 10 χρόνων,αφού είδε το ντοκυμοντέρ γύρισε και μου είπε : "Είμαι περήφανος που είμαι αρτινός".

Κι εγω, φίλε Βασίλη Γκανιάτσα, είμαι υπερήφανος που είμαι φίλος σου....