Όταν μία εσωτερική ανάγκη αγγίζει το όνειρο


Γράφει : η Χριστίνα Μπίζα

Όταν η τέχνη έρχεται από διέξοδος πολύχρωμη δημιουργική και ως εκτόνωση μιας εσωτερικής ανάγκης να αγγίξει το όνειρο, αποτελεί το ιδανικό για πολλούς ανθρώπους, έστω γι αυτούς που τα ζητούμενά τους έχουν αυτό τον προσανατολισμό.



Τι γίνεται όμως όταν η ταλάντευση μεταξύ της δημιουργίας και του όποιου αποτελέσματος δεν στηρίζεται μόνο στο παραγωγικό κομμάτι ή στην έκφραση, αλλά εξαρτάται και από άλλους παράγοντες οι οποίοι δεν συνάδουν κάποιες φορές ούτε με την οικονομική περίοδο που βιώνουμε αλλά αποτελούν απλά προέκταση φιλοδοξιών με οποιοδήποτε τίμημα; Ρητορικό το ερώτημα αλλά και υπαρκτό.

«Γκέτο» θα πει κανείς οι κοινωνίες των καλλιτεχνών ερασιτεχνών ή μη; Κλειστές επαρχιακές κοινωνίες με κλειστές «κάστες» λίγων εκλεκτών, οι οποίοι αποτελούνται από γόνους «καλών» οικογενειών και μόνο, έτσι που να μην ταράζονται ισορροπίες, να αποκλείονται οι μη έχοντες και να απομένουν οι «κατέχοντες» την πολυπόθητη γνώση και τη διέξοδο ως «όπλο» ανταγωνιστικότητας και καθόλου αλληλεγγύης;

Έρχεται έτσι η κατηγοριοποίηση των προσφερόμενων υπηρεσιών ανάλογα με το «βαλάντιο» και την κοινωνική τάξη στην οποία απευθύνονται ορίζοντας ως μέγα παράπτωμα ακόμη και την εκδήλωση ενδιαφέροντος προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις;

Ήρθαν χρόνοι δύσκολοι για να δοκιμάσουν αντοχές και αξίες. Ήρθαν ανατροπές σε πολιτικό επίπεδο και όχι μόνο για να οδηγηθούμε σε μία βαθιά σκέψη για το δίκαιο το ορθό και για το ζητούμενο, το πραγματικά επιθυμητό. Για το τι πρέπει να γίνει ώστε ο βραχνάς και η πίεση του κόσμου να απαλυνθούν και να οδηγηθούμε στην ανάπτυξη.

Αυτή την ανάπτυξη όμως που θα απέχει από ολέθρια λάθη του παρελθόντος και περιθωριοποιήσεις με αδιαφανή κριτήρια και καθοδηγούμενους πολλές φορές δρόμους ραδιουργιών και παρασκηνιακών χειρισμών.

Ήρθαν πολλά, τόσα που να φαίνονται δυσβάσταχτα κάποιες στιγμές. Και εκεί που νομίζει κανείς ότι το κλειστό κύκλωμα παραγωγής δημιουργών και ξεχωριστών ανθρώπων στερεύει από φωτεινά μυαλά και από ανθρώπινη ευαισθησία όλο και κάτι συμβαίνει και τότε άνθρωποι, πραγματικοί άνθρωποι, κάνουν την διαφορά τέτοιοι που δεν κοιτούν ούτε το πορτοφόλι, ούτε το «τζάκι» ούτε όλα αυτά που αποτελούν την πάστα των ανθρώπων της «καλής κοινωνίας» αλλά που αποδεικνύουν απλά και απέριττα ότι δεν χάθηκε η ελπίδα και ίσως οι εξαιρέσεις είναι αυτές που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Είναι σίγουρο ότι όταν τραβάει κανείς «κουπί» ενάντια στο ρεύμα στρεβλών νοοτροπιών και χρόνιων αγκυλώσεων δεν είναι απλή υπόθεση. Δεν είναι ούτε ευχάριστο ούτε ανώδυνο όταν οι «παρωπίδες» έρχονται για να σταθούν ως κατευθυντήριες γραμμές «οδηγός» και καθοδηγητής παρερμηνεύοντας ακόμη και τις αγνότερες των προθέσεων προκειμένου να δικαιωθεί η «πρόβλεψη», η μεθόδευση και η μοιρολατρία.

Όλα αυτά που δεν αφήνουν μέχρι τώρα την διαφορά να φανεί κάνοντας τον τόπο να αγκομαχά κάθε φορά που αποφασίζει να χαράξει το δρόμο που του πρέπει και που με βάση τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα δικαιούται.

Φταίμε ίσως όλοι μας ακόμη και με το βλέμμα, με την οπτική των πραγμάτων, αυτή που διευρύνει τους ορίζοντες πέρα από τα στενά κομματικά και κοινωνικά πλαίσια, αυτή που κάνει την απλή καθημερινότητα ποιοτική και με περιεχόμενο αφού ακόμη και ένα χαμόγελο κάνει τη διαφορά. Ένα χαμόγελο και μία συμπεριφορά πηγαία χωρίς πολλά φκιασιδώματα. Αυτά δεν είναι απλά πράγματα όταν η ψυχή δεν βλέπει και η αντίληψη περιορίζει την δυνατότητα.

 Τότε είναι που βλέπουμε γύρω μας «μάσκες» ανθρώπων τέτοιες που κάνουν το πρόσωπο να συσπάται απλά επιχειρώντας να φωτιστεί από ένα μειδίαμα που καθόλου δεν θυμίζει χαμόγελο αλλά περισσότερο μία νοσταλγική ανάμνηση ενός όμορφου μακρινού ονειρικού δρόμου άδουλου που για κάποιους έχει μείνει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ζαμπέλα, το μαργαριτάρι των Τζουμέρκων!

Στυγνός εκληματίας ο χθεσινός ληστής στην Άρτα, σύμφωνα με τον Αστυνομικό Διευθυντή κ. Γιώργο Ντοκομέ