Ο άνθρωπος που άλλαξε την εικόνα των ΠΗΓΩΝ
Αφιέρωμα στη μνήμη του Βασ. Γ. Καπερώνη, Προέδρου της Κοινότητας ΠΗΓΩΝ ΑΡΤΑΣ
Πέρασε αρκετός καιρός- (Οκτώβριος 2006) -αλλά μοιάζει σαν να ήταν χθες, από τότε που έφυγε από κοντά μας Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ , όπως τον αποκαλούσαν και τον ήξεραν όλοι .
Ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΠΕΡΩΝΗΣ ο άνθρωπος σύμβολο, που με την παρουσία του στα κοινά έβαλε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην ιστορία των ΠΗΓΩΝ αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Το κενό που άφησε είναι ακόμα και σήμερα ομολογουμένως δυσαναπλήρωτο.
Γεννήθηκε το 1925 στις Πηγές Άρτας. Σε ηλικία τριών ετών έμεινε ορφανός από πατέρα.
Ήταν απόφοιτος Δημοτικού αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να αναπτύξει τις αρετές και τα προσόντα που διέθετε. Ηταν παντρεμένος με την Μαρία Βελαέτη την «Μαριγούλα» όπως την ήξεραν όλοι και δημιούργησε μια αξιόλογη οικογένεια με έξι παιδιά. Έφυγε δώδεκα χρονών από το χωριό. Το 1940 Δεκαπέντε χρονών παιδί, δούλευε σε συνεργείο αυτ/των στο Αγρίνιο όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος.
Ακολούθησε- ως εθελοντής- το επιταγμένο συνεργείο στην πρώτη γραμμή,[21η μοίρα αυτοκίνητων] στο Αλβανικό μέτωπο αρνούμενος πεισματικά να επιστρέψει στο χωριό. Παρέμεινε εκεί μέχρι την λήξη του πολέμου την άνοιξη του 1941. Συλλαμβάνεται το 1942 από τους Ιταλούς στην Άρτα από όπου δραπέτευσε παίρνοντας μαζί του τρόφιμα και πολεμικό υλικό.
Ήταν δεκαοκτώ χρονών όταν τον Αύγουστο του 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς κοντά στην Γέφυρα της Τατάρνας με έναν Αξιωματικό του Ν. ΖΕΡΒΑ, πηγαίνοντας να πάρουν όπλα στο Αγρίνιο για την Εθνική Αντίσταση.
Το νεαρό της ηλικίας του [δήλωσε 15χρονος ] τον γλίτωσε από το εκτελεστικό απόσπασμα και μετά από λίγο χρονικό διάστημα απέδρασε, αρπάζοντας το πιστόλι και τα κιάλια Γερμανού Αξ/κού και γύρισε στον αντάρτικο αγώνα στις τάξεις του ΕΟΕΑ-Ε.Δ.Ε.Σ .Εκεί τον συνεχάρη ο στρατηγός για το τόλμημά του και τον ασπάστηκε.
Αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1944 πολέμησε εναντίον των Γερμανών κατά την αποχώρησή τους, καθώς και σε συμπλοκές με δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Τραυματίστηκε στις φονικές οδομαχίες Πρεβέζης και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο της Κέρκυρας.
Το 1945-1949, υπηρετώντας ως επιστρατευόμενος στον Ελληνικό Στρατό, στο Λόχο ορεινών καταδρομών ως Υπαξ/κος κληρωτός, έγινε Αρχιλοχίας επ΄ ανδραγαθία. Για την όλη προσφορά και πολεμική δράση του, τιμήθηκε με επτά [7] μετάλλια μεταξύ των οποίων το Αργυρούν Αριστείο Ανδρείας, και το μετάλλιο εξαίρετων Πράξεων.
Δείγμα της μεγαλοψυχίας του, του ηρωισμού και της μετριοφροσύνης που τον διέκρινε αποτελεί το περιστατικό που συνέβη στη μάχη της ΚΟΝΙΤΣΑΣ το 1948 όταν συνελήφθησαν από τον Εθνικό Στρατό δυο παιδιά 15 χρονών που ήταν στρατολογημένα από τον Δ.Σ.Ε [πρώην ΕΛΑΣ]
Ένας λοχίας της μονάδος του που την προηγούμενη μέρα είχε σκοτωθεί ο αδελφός του σε μάχη με τον Δ.Σ.Ε επιχείρησε να εκτελέσει επί τόπου τα δυο παιδιά.
Τότε αυτός μπήκε ανάμεσα στα παιδιά και τον λοχία και με κίνδυνο της ζωής του απέτρεψε την εκτέλεση λέγοντας στον εκτός εαυτού λοχία αν τολμά ,να σκοτώσει και τον ίδιο, σώζοντας τα παιδιά. Μετά από μια εβδομάδα όταν ήρθαν από την Νάουσα οι γονείς των παιδιών να τα πάρουν ειδοποιημένοι από τον στρατό.
Ενημερώθηκαν για το περιστατικό, ζήτησαν να τον γνωρίσουν και αντικρύζοντάς τον του φιλούσαν τα χέρια και τα πόδια. Το περιστατικό το γνώριζαν πολλοί από το χωριό που ήταν μαζί του, και το έλεγαν με θαυμασμό, αλλά ο ίδιος δεν το ανέφερε ποτέ.
Επίσης στην ΛΕΥΚΑΔΑ πρόσφερε αίμα, μπράτσο με μπράτσο, σε κινητό χειρουργείο και σώθηκε ένας Ελασίτης τραυματίας ονόματι ΑΣΠΡΟΓΕΡΑΚΑΣ που τον είχαν πιάσει σε μάχη μεταξύ των, το προηγούμενο διάστημα. Θα μπορούσε να είχε άριστη σταδιοδρομία στο στρατό. Ήδη 24 χρονών ήταν Αρχιλοχίας επ’ ανδραγαθία, αλλά δεν το έπραξε. Από το 1950 μέχρι το 1959 περίπου, εργάστηκε ως οικοδόμος στο Βόλο, την Πρέβεζα, την Άρτα και αλλού.
Από το 1959 άρχισε να ασχολείται με τα κοινά του χωριού, είτε σαν κοινοτικός σύμβουλος[1960-1967], είτε σαν αντιπρόεδρος της Κοινότητας. Το 1971 έως το 1974 και από το 1978 έως 1994 συνεχώς, υπηρέτησε το χωριό ως Πρόεδρος Κοινότητας Πηγών. Κατά το χρονικό αυτό διάστημα που διατέλεσε Πρόεδρος κυριολεκτικά, άλλαξε την εικόνα του χωριού .Στην κυριολεξία ο αναμορφωτής του.
Ήταν το διάστημα που οι Πηγές πέρασαν από την μιζέρια και τη φτώχεια, στον πολιτισμό. Από τις αχυροκαλύβες στα καινούργια σπίτια. Από την λάμπα πετρελαίου και το κερί στο ηλεκτρικό ρεύμα. Από τη βαρέλα νερού, στη βρύση του σπιτιού. Από το τα μονοπάτια στο χωματόδρομο και μετά στην άσφαλτο. Και όλα από τα χέρια του ,καθ ότι γνώριζε άριστα τα τεχνικά.
Έχτισε το Κοινοτικό Γραφείο, κατασκεύασε την κεντρική Πλατεία – στολίδι του χωριού, άνοιξε το δρόμο-το μεγαλύτερο κομμάτι- για τη Μονή Σέλτσου (<<όνειρο γενεών>>) βγάζοντας την από την αφάνεια .
Έφτιαξε και το υδραγωγείο του Σέλτσου. Άνοιξε αγροτικούς και κοινοτικούς δρόμους σχεδόν σε όλα τα σπίτια, έλυσε δια παντός το πρόβλημα της ύδρευσης-άρδευσης σε όλους τους συνοικισμούς του χωριού. Έφτιαξε εγκαταστάσεις για την εξυπηρέτηση των κτηνοτρόφων.
Έβαλε ρεύμα-νερό-τηλέφωνο και στο τελευταίο σπίτι, στην τελευταία καλύβα.
Δείγμα της επιμονής της ευφυΐας του και της αποτελεσματικότητας του, ήταν η κατασκευή αγωγού νερού οκτώ χιλιομ. το 1988, από το Νιγκόζι μέσα από απίστευτους γκρεμούς και φαράγγια μέχρι τις Πηγές για να λύσει -έστω προσωρινά- το μεγάλο πρόβλημα τότε που αντιμετώπιζαν οι Πηγές .
Όλοι γνωρίζουν ότι μαζί και με άλλους συγχωριανούς μας -πλην ελαχίστων μεμονωμένων εξαιρέσεων- που τον βοηθούσαν και κάλυψαν τη δαπάνη αγοράς του αγωγού με έρανο, αφού το κράτος δεν το χρηματοδότησε ως ανέφικτο και απραγματοποίητο.
Κρεμάστηκε μόνος του κυριολεκτικά για να στήσει μέτρο –μέτρο αυτό το δίκτυο που κάλυψε τις ανάγκες σε νερό μέχρι το 1994 με την επιτυχή γεώτρηση πού έκανε, , ΄΄δωρίζοντας΄΄για πάντα στο χωριό παροχή εννιακοσίων κυβικών[900 κ.μ] νερού το 24ωρο. Ένα εγχείρημα πού άφησε εποχή και θεωρήθηκε απίστευτο στην υλοποίησή του..
Βοήθησε αναξιοπαθούντες χωριανούς να πάρουν βοηθήματα κοινωνικής πρόνοιας διεκπεραιώνοντας μόνος του τις διαδικασίες στις υπηρεσίες. Με προσωπικές παρεμβάσεις σε υπηρεσίες και αρχές, βοήθησε κάθε χωριανό που χρειάστηκε τη στήριξή του, ανεξαρτήτως αν ήταν ψηφοφόρος ιδεολογικά προσκείμενος ή όχι.
Στήριξε και βοήθησε με προσωπική εργασία αφιλοκερδώς συγχωριανούς σε θέματα που άριστα γνώριζε, όπως οικοδομικά-μηχανολογικά-υδραυλικά κ.λ.π. Ποιός ξεχνάει τον Πρόεδρο με τον κάβουρα, το κατσαβίδι, τον κασμά και το φτυάρι στο χέρι.
Πολλές φορές επενέβη με το δυναμισμό που τον διέκρινε και αποσοβούσε έριδες και φιλονικίες. Αναλογίζεται κανείς από τα παραπάνω πως θα ήταν η εικόνα των Πηγών χωρίς το πέρασμα του…..και δεν είναι μόνο αυτά. Σ΄ αυτόν προσέτρεχαν όλοι, για όποιο πρόβλημα είχαν, αντίπαλοι και φίλοι. Γιατί ο Πρόεδρος εχθρούς δεν είχε, παρά μόνο πολιτικούς αντιπάλους που τους σεβόταν και τον εκτιμούσαν.
Πολιτεύτηκε πάντοτε με εντιμότητα ,αξιοπρέπεια και σεβασμό προς τους αντιπάλους του. Γι’αυτόν η αντιπαλότητα κρατούσε μόνο την ημέρα των εκλογών. Υπηρέτησε έντιμα τα κοινά του τόπου με μεγαλοσύνη, ευθύτητα και ανιδιοτέλεια-κάτι που το αναγνώρισαν όλοι μετά την απόσυρσή του από την ενεργό πολιτική.
Η φήμη του ως ΄΄Πρόεδρος – Πρότυπο΄΄, ξεπέρασε τα σύνορα της περιοχής και έγινε παντού γνωστός. Παροιμιώδες ήταν και διάβα του από την οδό Σκουφά στην Άρτα όπου εκατοντάδες άνθρωποι τον χαιρετούσαν στο διάβα του με θέρμη « Γιά σου πρόεδρε».
Στις δημόσιες υπηρεσίες που πήγαινε για υποθέσεις του χωριού όλοι προσέτρεχαν και τον βοηθούσαν γιατί ήξεραν τον ακέραιο χαρακτήρα του και την πάλη του για τα κοινά. Έγινε πρόεδρος Συνδέσμου Κοινοτήτων, προωθώντας έργα σε όλη την περιοχή των Άνω και Κάτω Ραδοβιζίων Ήταν ένας οραματιστής της γενιάς του.
Ήταν ο πρώτος που έστρωσε με 2 χιλιόμ. άσφαλτο τμήμα του δρόμου Καλεντίνης-Ρετσιανών-Στρογγυλόκαμπο σε πείσμα όλων των συμφερόντων και των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ένα έργο που σήμερα βρίσκει δικαίωση με την οριστική κατασκευή του από την Νομαρχία Άρτας.
Ήταν ο πρωτεργάτης μεταξύ σαράντα Κοινοτήτων της Αργιθέας και περιοχής Ραδοβιζίων για τις περίφημες ‘’Γαλαρίες’’ στον ΄΄Ντρασκό ΄΄ αναλογιζόμενοι σήμερα πως θα ήταν ο δρόμος για Καρδίτσα πάνω από την ΄΄Συκιά ΄΄και χωρίς αυτές.. Αυτός που έφερε την άσφαλτο από τον ΄΄Ξηρόκαμπο΄΄ στη Γέφυρα Κορακου, και στην πλατεία των Πηγών. Στην ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΠΗΓΙΩΤΩΝ ήταν πάντα αρωγός και την βοηθούσε ποικιλοτρόπως. Σε όλες τις εκδηλώσεις της ήταν παρών.
Για την αναγνώριση της προσφοράς του στα κοινά η Αδελφότητα τον τίμησε με αναμνηστική πλακέτα, ενώ η Κοινότητα Πηγών τον ανακήρυξε επίτιμο Πρόεδρό της. Για να παραμείνουν δε Κοινότητα οι Πηγές πάλεψε με δύναμη και επιμονή σε πείσμα τοπικών και πολιτικών συμφερόντων, πλην όμως η προσπάθεια αυτή δεν ευοδώθηκε. Υπήρξε επί ολόκληρη 20ετία μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης Άρτας.
Σε κάθε εκδήλωση πολιτιστική ή κοινωνική, ο Πρόεδρος ήταν μπροστά φιλικός με όλους και φιλόξενος με τους επισκέπτες του χωριού. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να μην είχε κάνει και λάθη κατά τη διαδρομή που πέρασε.
Όμως κανείς δεν μπορεί να του καταλογίσει δολιότητα στις πράξεις, που πολλές φορές ήταν εις βάρος των προσωπικών του – οικογενειακών του συμφερόντων Η φιλοσοφία του ήταν ότι ο ίδιος ανήκε στο χωριό ταγμένος να το υπηρετήσει.
Η οικογένειά του ερχόταν πάντα σε δεύτερη μοίρα στερούμενη πολλές φορές βασικών αγαθών για να ικανοποιήσει ανάγκες αναξιοπαθούντων συγχωριανών μας.
Κατά την μακρόχρονη διαδρομή του στα κοινά ,ποτέ δεν τέθηκε υπό αμφισβήτηση η εντιμότητά του ούτε εκφράστηκε καν η υποψία έστω κατάχρησης η ζημίωσης εις βάρος του δημοσίου. Αντιθέτως υπερασπιζόταν με σθένος τα κοινά συμφέροντα χωρίς να υπολογίσει οποιοδήποτε πολιτικό κόστος. Έφυγε από πρόεδρος το 1994 χωρίς να έχει αποκτήσει κανένα περιουσιακό στοιχείο όλα αυτά τα χρόνια.
Ούτε καν το σπίτι του δεν έφτιαξε την ώρα που είχε φτιάξει σχεδόν τα μισά σπίτια του χωριού. Αντιθέτως έφυγε με προσωπικό χρέος. Έβαλε ακόμη και τις τελευταίες μισθοδοσίες του [ διακόσιες χιλιάδες] στον δρόμο για το Σέλτσο, για αγορά πετρελαίου στην μπουλτόζα του έργου, όταν είχαν εξαντληθεί τα κονδύλια του έργου, ώστε να προχωρήσει έστω πενήντα εκατό μέτρα και να περάσει ο δρόμος το ΄΄Σιδερένιο΄΄πού ήταν το ποιο δύσκολο κομμάτι του.. Δείγμα της αγωνίας του να προχωρήσει το δρόμο για το Σέλτσο.
Αντικειμενικά θα πρέπει κανείς να σταθεί απέναντι στη μνήμη του και με θάρρος σεβασμό παρρησία και χωρίς μικροψυχία να αναγνωρίσει ότι στην ιστορία των Πηγών ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ με τη δράση και την προσφορά του . Υπήρξαν πολλοί που προσέφεραν στο χωρίο.
Όμως το πέρασμα αυτού του ανθρώπου θα μείνει χαραγμένο ανεξίτηλα στην ιστορία του τόπου μας. Έβαλε την προσωπική του σφραγίδα .όπου και να περάσεις μιλούν ακόμη τα έργα του. Ήταν από αυτούς που βγαίνουν όπως πολλοί έλεγαν κάθε εκατό χρόνια. Ήταν ένας ΗΡΩΑΣ και ας μην το ήξεραν πολλοί. Ταπεινός και μετριόφρων πάντα.
Όσο ζούσε, ήταν πράγματι ο ίσκιος του χωριού, σημείο αναφοράς ταυτόσημο με αυτό για σαράντα ολόκληρα χρόνια. Θα τον θυμούνται όλοι και θα τον τιμούν πάντα. Ως έμπρακτη αναγνώριση του μεγάλου έργου πού άφησε, και της προσφοράς του προς την πατρίδα, ο Δήμος Γ. Καραϊσκάκη, πρόσφατα , με σχετική απόφασή του, έδωσε το όνομά του στην Κεντρική πλατεία των Πηγών ως ΄΄ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΑΠΕΡΩΝΗ.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει . [ Το παραπάνω απόσπασμα από ποίημα του Α. Κάλβου αφιερωμένο στον ΙΕΡΟ ΛΟΧΟ,που βρέθηκε ως απόκομμα φυλαγμένο επιμελώς στο πορτοφόλι του Προέδρου]
ΧΡΗΣΤΟΣ Β. ΚΑΠΕΡΩΝΗΣ ΠΗΓΕΣ ΑΡΤΑΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου