Το Θέατρο της Παρασκευής

του Ραδιολόγου

Οι αντεγκλήσεις στην παράσταση της Παρασκευής έφτασαν σε σημείο να καθηλώσουν τους θεατές της τηλεοράσεως και να κάνουν τις παλάμες των παλαμακιστών να ματώσουν πάνω στη σκηνή του θεάτρου «Κυνοβούλιον». 

Στην τρίτη πράξη όπου ένας εκ των πρωταγωνιστών αποκάλεσε αναξιόπιστο τον άλλον, η απάντηση του κορυφαίου της σκηνής έκανε ακόμα και τους συγγραφείς του έργου «Καπιταλισμός στην πράξη» να κάνουν χαρακίρι. 


Ακόμα και ο πατριάρχης των συγγραφέων Άνταμ Σμιθ άλλαξε πλευρό εκεί στην αιώνια κατοικία του, ήσυχος πια για το μέλλον της θεατρικής οικονομικής του θεωρίας. 

«Πώς θα πληρωθεί ο μισθός σας και οι μισθοί των υπαλλήλων», ούρλιαξε και οι μυς του προσώπου του θύμισαν Μάνο Κατράκη στον Προμηθέα Δεσμώτη. Το μυστικό λοιπόν είναι ένα : Δανείζομαι για να πληρώσω τους μισθούς.

Ένας μανάβης, που παρακολουθούσε την παράσταση σκεπτόμενος αντιθεατρικά, έκανε κάποιους υπολογισμούς.

- Έχω ένα μαγαζάκι με δύο υπαλλήλους και δεν βγαίνω να πληρώσω τους μισθούς τους. Δανείζομαι 100 δραχμές, πληρώνω τους μισθούς τους, εξαιρουμένων των τρεχόντων εξόδων. 

Τους φορολογώ μέσο όρο 30% άρα επιστρέφουν σε μένα 30 δραχμές. Τις υπόλοιπες 70 δραχμές πού θα τις βρω για να αποπληρώσω το πρώτο δάνειο; Τον δεύτερο μήνα πάλι τα ίδια. Δανείζομαι κι άλλες 100 δραχμές. Πληρώνω τους μισθούς, επιστρέφει σε μένα το 30% και ούτω καθ’ εξής. 

Αυτό συνεχίζεται κάθε μήνα. Οι πρώτες 70 δραχμές της διαφοράς έχουν γίνει πια ένα τεράστιο ποσό. Άραγε πώς θα μπορέσω ποτέ να επιστρέψω τα δανεικά; Κάτι άλλο πρέπει να κάνω, γιατί η παράσταση που παρακολουθώ σε κάτι πάσχει. Κάτι μου διαφεύγει. 

Για να συμπληρώσω τις 70 δραχμές και τα άλλα έξοδα πρέπει από κάπου να κερδίσω. Άρα λοιπόν, για να προχωρήσει μία επιχείρηση χρειάζεται κέρδος γιατί αν δεν το έχει, το έτοιμο χρήμα των δανείων κάποια στιγμή θα στερέψει και αυτοί που μου το έδωσαν θα μου κατασχέσουν ακόμα και τα φασολάκια. Αν συνεχίσω έτσι ή θα πρέπει να διώξω τους υπαλλήλους ή να πτωχεύσω κλείνοντας το κατάστημα. 

Ευτυχώς που αυτά τα βλέπουμε μόνο στο θέατρο «Κυνοβούλιον» και δεν συμβαίνουν στην πραγματική ζωή. Φαντάζεστε ο κορυφαίος της παράστασης να ήταν πρωθυπουργός σε μια χώρα που μόνο δανείζεται για να πληρώσει μισθούς και δεν κερδίζει τίποτε από πουθενά για τα τρέχοντα έξοδα των αναγκών της; 

Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω. Διότι αν δεν έχει την απλή σωστή λογική του μανάβη, που πονάει το μαγαζάκι και θέλει να το σώσει παίρνοντας τις σκληρές αλλά αναγκαίες αποφάσεις απολύσεων ή πτωχεύσεως, για κάποιο άλλο λόγο ηγείται του καταστήματος πρωθυπουργεύοντας. 

Βλέπετε, ο μανάβης δεν θέλει να «μασήσει» από την επιχείρησή του, ούτε έχει κομματικό στρατό να θρέψει και να βολέψει με στόχο την διατήρηση του τίτλου «Αφεντικό». 

Ο μανάβης μέλημα έχει την επιβίωση του ίδιου, των υπαλλήλων του και τη διατήρηση της επιχείρησής του χωρίς να υποθηκεύσει το μέλλον των απογόνων του. 

Ο θεατρίνος της Παρασκευιάτικης παράστασης επειδή παρέλαβε από παππού και μπαμπά υποθηκευμένο στα Αφεντικά το μέλλον (της χώρας του θεατρικού δρώμενου) ξοφλάει τις υποθήκες με κύριο μέλημα μόνο ένα:

Να πληρώνονται οι μισθοί αυτού, των συμπρωταγωνιστών του και των παρατρεχάμενων του θιάσου.