Ο Θόδωρος Κουρεντζής μελέτησε πολύ σοβαρά

Στην προετοιμασία της νέας πρεμιέρας που έγινε στις 28 Οκτωβρίου στο θέατρο Μπολσόι, πήρε μέρος μιά διεθνιστική ομάδα με τη συμμετοχή εκπροσώπων της Ελλάδας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, του Καναδά και, βέβαια του θιάσου του θεάτρου Μπολσόι της Μόσχας. Ο μουσικός διευθυντής της παράστασης, μαέστρος Θόδωρος Κουρεντζής μελέτησε πολύ σοβαρά την παρτιτούρα του Μότσαρτ.


Για τους μουσικούς της ορχήστρας του Μπολσόϊ αγοράστηκαν ειδικά παλιά μουσικά όργανα - γαλλικά κέρατα, τρουμπέττες και για τα βιολιά - χορδές εντέρων. Ο Κουρεντζής για 6 μήνες έκανε πρόβες με τους μουσικούς, προσπαθώντας να πετύχει την στιλιστικά ακριβή εκφραστικότητα. Κύριος ήρωας της παράστασης, όπως είπε ο Θόδωρος Κουρεντζής, είναι ακριβώς η ορχήστρα του Μπολσόι που πραγματοποίησε ένα πραγματικό θαύμα.

Ανέβασε την παράσταση ένας από τους πιο νέους σκηνοθέτες μελοδραματικών παραστάσεων - ο Ρώσος Ντμίτρι Τσερνιακόφ. Ακριβώς η φυσιογνωμία του Τσερνιακόφ με την οποία είναι συνδεδεμένα μερικά σκάνδαλα στο Μπολσόι, προκάλεσε ιδιαίτερη ίντριγκα πολύ πριν την πρεμιέρα της. Οι κριτικοί υπενθύμιζαν π.χ. την δική του ερμηνεία της όπερας του Τσαϊκόφσκι «Ευγκένι Ονέγκιν», που προκάλεσε επίμαχες συζητήσεις.

Μετά την γενική πρόβα του «Δον Ζουάν» ακούστηκαν πολύ πιο τσουχτερές παρατηρήσεις: «Στον Τσερνιακοφ δεν αρέσει ούτε η όπερα ως είδος, ούτε και ο Μότσαρτ ώς μουσικοσυνθέτης. Τους τενόρους τους μισά ακόμα».Η υπόθεση της παράστασης αναπτύσσεται μέσα σε μία σύγχρονη πολυτελέστατη ευρωπαϊκή μονοκατοικία. Οι ήρωες της σαν να βγήκαν από κάποια πλούσια μπουτίκ. Όλοι τους, σύμφωνα με την ιδέα του σκηνοθέτη είναι μέλη της ίδιας οικογένειας.

Ο Δον Ζουάν είναι αυθόρμητος εραστής που επιδίδεται σε ξέφρενη διασκέδαση, μέθη και ασωτείες. Οι γυναίκες κρέμονται από πάνω του, ενώ αυτός ονειρεύεται μια ιδανική γυναίκα. Όλοι οι ήρωες, για διάφορους λόγους, συσπειρώνονται για την εκδίκησή του. Τον περιπέζουν με τη βοήθεια του ψευδοκυβερνήτη μέχρι που να πάθει καρδιακή προσβολή.

Ολα αυτά για τον ίδιο τον σκηνοθέτη Τσερνιακόφ είναι μάλλον ένα ιδιόμορφο παιχνίδι της φαντασίας που απέχει πολύ από την βύθιση στην μουσική δραματουργία του Μότσαρτ. «Οποιαδήποτε παράσταση είναι μιά παραλλαγή, μάλιστα πρόσκαιρη. Ύστερα από 2-3 χρόνια η αξία της κάθε παράστασης αρχίζει να αλλάζει.

Ο χρόνος υποβάλλει όλα σε αναθεώρηση. Για αυτό δεν λέω ποτέ ότι κατάλαβα το έργο ως το τέλος του και ανακάλυψα κάτι που μεχρί τώρα ήταν άγνωστο», - παρατήρησε ο Ντμίτρι Τσερνιακόφ.Εξάλλου οι τραγουδιστές δεν συμμερίζονται την αυτοειρωνία του σκηνοθέτη. Ο ΄Ελληνας βαρύτονος Δημήτρης Τηλιακός, που εμφανίζεται στο ρόλο του Δον Ζουάν, θεωρεί ότι «δεν μας δίνεται συχνά η ευκαιρία να δουλέψουμε με τόσο ενδιαφέροντα τρόπο». «Η ελκτικότητα του Δον Ζουάν εδώ δεν συνίσταται στο ότι είναι όμορφος άντρας που σαγηνεύει και αποπλανεί γυναίκες.

Ναι, υπάρχουν πολλές παραστάσεις όπου εμφανίζεται ως ένα καλό μάτσο (macho), ενώ εδώ η μορφή αυτή έχει κάτι εντελώς διαφορετικό. Όταν λέει π.χ. στους φίλους του «Viva la libertà!» δεν εννοεί απλώς την ελευθερία της επικοινωνίας με τις γυναίκες, αλλά κάτι πολύ πιο βαθύ»,- σημείωσε ο Δημήτρης Τηλιακός.

Πηγή: "Ισβέστια", "Η Φωνή της Ρωσίας"